yalnızlık çiçeği açar gecelerde
hasret hasret büyür dallarda
nemli yapraklarıyla örter gölgeleri
bir bir sönerken yıldızlar uzaklarda
uzaklar gözlerini bin defa kırpar
sessizliği bozar gözlerin değdiği saatler
zaman on ikiyi vurur alnından
bir dalga boğulur yürek denizinde
hasrete bir not daha düşülür
kalın bir sızıyla acıların üstü örtülür
şehir yorgun gövdesini bırakırken sokaklara
usul adımlarla biri kaçar
karanlıkta martılar uçar
sonra bir tren geçer raylardan
adamın kalbinin en ücra yeri kanar
eylül düşer aylardan
