Genç adam tarifsiz acılar içinde hastanedeki tek kişilik odasında yatıyordu. Henüz çok genç bir yaşta olmasına rağmen ölüm ona soğuk yüzünü göstermişti. Dünyada çok nadir rastlanan bir hastalığın pençesinde kıvranıyordu ve sayılı günleri kalmıştı. Genç adam tüm bunları biliyor ve hayattan ümidini kesmiş bir şekilde sabırla o günü bekliyordu. Ancak babası evladının yaşaması için çalışmaktan yılmıyor, yurt dışında çok ünlü doktorlarla görüşüyor, gazete ve dergilere ilanlar veriyor, radyo anonsları yaptırıyordu. Oldukça zengin bir işadamıydı fakat oğlunun kurtulması için yüklü miktarda para vaat etmesine rağmen herhangi bir gelişme olmuyordu.
Babası işlerini askıya alıp tüm bunlarla meşgul olurken, genç adam babasını umutsuz bir vazgeçmişlikle seyrediyor, kalbinin tekleyerek çalışmasına değil, asıl onun içinde yer alan acıyla ilgileniyordu. Aklında hep sevdiği kız vardı. Onca dil dökmesine, ilişkisi için bir çok şeyden taviz vermesine rağmen bir türlü ilişkisinden ayrılığı uzak tutamamış ve sonunda sevgilisi bunalıma girdiği ve kendisinden soğuduğunu söyleyerek ayrılmıştı. Aradan geçen üç sene, ona olan sevgisini daha da artırmıştı. Sevgilisi gözlerinin önüne geldi ve onu ne kadar özlediğini anımsayınca gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Aslında çok şey de istemiyordu. Hep ilgiye ve sevgiye muhtaç birisi olarak büyümüştü. Tek istediği şey biraz ilgi, sevgi ve şefkatti. Sevdiğini bir kez daha görebilse, onun o ılık sesini duyup, gözlerinin içine bakabilse, kokusunu ciğerlerine son kez doldurabilse bu hayattan mutlu bir şekilde ayrılacaktı. Bu düşünceler içerisinde ellerini havaya kaldırdı ve göz yaşları içerisinde dua etmeye başladı.
Genç adam henüz duasını bitirmemişti ki odasının kapısı vuruldu ve babası ile eski bir aile dostu olan doktor birlikte içeriye girdiler. Her ikisinin yüzünde de bir ışıltı, büyük bir mutluluk belirtisi vardı. Garip bir şeyler olduğunu sezinlemişti. Birden dualarının kabul olduğu ve sevdiğinin onu ziyarete geldiği düşüncesine kapıldı. Ancak bu düşüncelerini babasının coşkulu sesi bozdu, “Acılarımız son bulacak oğlum, aradığımız kalp sonunda bulundu.”
Genç adamı hemen ameliyata aldılar ve başarılı bir ameliyatın ardından, bir hafta sonra kendine geldiğinde kendisini yeniden doğmuş gibi hissediyordu. Kararını vermişti artık, gidecek ve sevdiğini bulup, onunla barışacaktı. Aradan günler geçti ve hastaneden taburcu oldu. Bir müddet evinde dinlenmesi gerekiyordu. Yeni kalbine alışması zaman alacaktı.
Ameliyatının üzerinden bir aydan fazla bir zaman geçmişti ve aylardan Şubat olmasına rağmen, dışarıda bahardan kalma bir hava vardı. Genç adam kahvaltısını yaptıktan sonra sahilde yürüyüş yapmaya karar verdi. Kahvaltısını yaparken gazetelerin yanında duran bir zarf dikkatini çekti. Eline aldı ve o anda kalbine şiddetli bir ağrı saplandı. Mektup sevdiğinden geliyordu. Hemen dikkatlice zarfı açtı ve mektubu okumaya koyuldu:
“Biricik Sevdiğim,
Aradan çok uzun bir zaman geçti biliyorum. Bu mektubu yazmak benim için çok güç. Lütfen sakin bir şekilde oku. Bilmeni istediğim birkaç önemli şey var. Ne olursa olsun, ne yaşamış olursak olalım seni daima sevdim ve seveceğim. Sen benim için çok özel ve çok değerli bir insansın. Bu güne kadar sadece sana sadık olarak yaşadım. Sana defalarca mektup yazdım ama postaya vermeye cesaret edemedim bir türlü. En fazla üç gün sürer, sonra sensizliğe alışmaya başlarım diyordum. Olmadı sevdiğim, olmadı, yapamadım. Aksine seni daha fazla özlüyorum. Her gece rüyalarına girmek için sana geliyorum. Seni seyrediyor ve sonra usulca yanağına öpücük kondurup uzaklaşıyorum. Ebediyete kadar senin içinde olacağımı bilmek beni fazlasıyla mutlu ediyor. Bunlar sana son satırlarım. Üzülme lütfen, mezarımı sık sık ziyarete gel ve lütfen kalbimize iyi bak. Unutma, artık seni senden daha çok seven bir kalp taşıyorsun, yani benim kalbimi.
Elveda sevdiğim.”
