Hasret yangınlarıyla başladı bir gün daha
Yüzünü hatırlattı pencereme vuran gün.
Dökülmüş omuzuna bukle bukle saçların
Aklımı başımdan aldı kirpiklerin, kaşların.
Kahpe bir isyanla yine doldu yüreğim.
Kahpe bir isyan boşaldı gözlerimden.
Unuttum sandıysan adını ‘‘evet’’
Unuttum; kimliğimin kaydını,
Unuttum; benliğimin andını…
Aşkı öğreten sözlerin varmış,
Gözlerin varmış mehtaba aşina.
Kayıp giden ellerimden ellerin varmış.
Hoyrat çığlıklar duyulmuş gittiğin gece
Baykuşlar konmuş evinizin bacasına
Uçuşmuş yarasalar sağa sola delice.
Sesin yankılanmış karanlık sokaklarda
Ucube sanıp kaçışmış mahallenin tinerci çocukları.
Düşünüyorum da bazen; yanımda olsaydın eğer,
Dizimin dibinde yani benim olsaydın temelli
Bu kadar bağlanırmıydım gözlerinin büyüsüne.
Bu kadar bağlanırmıydım bilmem, yüreğimin sesine.
Sensizim, yalnızım, kendi başıma
Garip hayallerle dolu bir dünya kurdum.
Uçurumda yeşeren kardelen gibi
Gözlerinde benim de var mıdır yurdum? ] ]
KİTAP İZLERİ
Eşekli Kütüphaneci
Fakir Baykurt
Fakir Baykurt’un Vasiyeti: Kapadokya’da Bir Umut Destanı Bir yazarın son eseri, genellikle edebi bir vasiyetname niteliği taşır; kelimelerin ardında bir ömrün birikimi, son bir mesaj
İncelemeyi Oku
