„Unutulmuşluğun küf kokusundan arıtıp,
teldolabından köy balı gibi çıkarıp.
Bolca sürebilmeli insan hüznüne,
kuru ekmek gibi tutuk günlerinin üstüne.
Eski sevinçlerinden yedirebilmeli yüregine“
Çok zaman önce katlayıp kaldırdığım sevincimi çıkardım.
Masama güneş serdim.
Deniz doldurdum sürahiye.
Akşam sefasına su verdim.
Ömrümün mumlarını kibritledim.
İlk önce yüreğimi sonraların telaşından vazgeçirdim.
Şimdi ömrüme borçlu kaldığım bir ziyafet vermekteyim.
“Sizleri de kendinizi ziyarete beklerim, hoşgeldiniz diyebilmek isterim.”
