Bu yalnızlıkların galibi
Ancak ‘Tanrı’dır…
İnsan nasıl olur da sever başka bir insanı?
Ya da gerçekten sever mi insan, başka bir insanı?
Veya başka bir insan ne kadar başkadır?
Ne farkı varsa bir insanın diğerinden
Tanrı da o farkı sever
O farkı yaratır
Yalnızlık dediğim
Aşkın sözde kaderi
Hayat dedikleri
Tanrının yalnızlığı
İnsan dedikleri ise
Anlamsız…
Hani hiçbir sebep yokken
Tanrının varlığını ispatlamaya çalışan
Bir dert düşer ya içine
İşte o zaman ‘insan’ olursun
İnsan…
Ya da annen ölmüştür örneğin…
Oğlun yaşamayacaktır veya karın senden sonra ölecektir
Belki de komşunun çocuğu lösemi olmuştur aynı anda
Bilmem…
Bilmem hangi ülkenin hangi kahrolası şehrinde mayına basmıştır sarı saçlı bir çocuk…
Bok çukurundasındır…
Tüm bunlara rağmen
Seni yaşamaya zorlayan bir şeyler vardır: anlamazsın…
Kimi Tanrı der o şeye kimi hayat…
Her yalnızlığın galibi yalnızlıktır…
Her aşk bir önceki yalnızlığın tek tanrısıdır…
İnsan nasıl olur da yaşar?
Yaşar, yaşar da…
İnsan neyle ölür?
Yalnızlık dediğin iyi huylu bir tümördür
Aşkoterapi bu tümörü önce garip sonra kötü huylu yapmaktan başka bir işe yaramaz…
İnsan denilen tesadüfse
Bayat bir tekrardır…
