Her insanın Çanakkale’ye ve Gelibolu sırtlarına yaşamında bir kez de olsa gitmesi gerektiği inancındayım.
Bugün üzerinden tam 94 sene geçti.
Türk-ü-Kürd-ü-Laz-ı-Çerkez-i-Boşnak ve daha nice adı Mehmet olan yüzlerce askerimiz bu vatanı ve üzerinde yaşayan insanı korumak için bundan tam 95 sene önce, ruhlarındaki son hamleyle kanlı sırtlarda şehit oldular.
Ve
Güllelere göğüslerini siper edip de Çanakkale-den geçirmediler…
Şehitlerimizin Ruhları Şad Olsun…
Atatürk ve binlerce Mehmetçiğin kanlarının izleri var o sırtlarda.
Ziyaret ettiğimiz şehitlikte, adımlarımız yavaş ve yüreğimizi de hüzün bulutları sarmıştı.
Unutmak mümkün değil ki tar,hin sayfalarında yaşanmış bu faciayı...
Göğüs göğse ve tekbir sesleri ile tüfekte kurşun olmadan, sadece süngüsü ile...
Hele hele Koca Seyidler nasıl unutulur ki?
Ya Atatürk-ümüz!..
Seni Unutmadık…
Unutmak da mümkün değil…
Nasıl unutabilir insan, nasıl?
Yurdumun her zerresine işlemiş adın…
Her şeyde sen varsın…
Her yerde hayalin…
Göğsümde bir yürek var, o yürek daha seni görmeden sevdi…
Sadece ben mi?
Seni tüm dünya sevdi…
Bize verdiklerin o kadar yüce değerler ki…
Hakkını ödeyemeyiz…
Özgürlüğümüzü…
Huzurumuzu…
Refahımızı…
Sana borçluyuz…
Teşekkür ederiz ey yüce insan!
Sen ve Mehmetciklerin ruhları şad olsun!..
Emine Pişiren/Edremit-Akçay
