]
Karışık cümlelerin arasından çekip aldım, bana ait olan, seni anlatan yakıcı aşk cümlelerini...
Onlar benimdi çünkü... Haklısın!... Seni anlatıyor ama benim içimden, yüreğimden akıyordu.
Hakettin mi acaba gerçekten?... Sana çok mu geldi o cümleler, kelimeler?...
Vefasızsın sen, belki de aykırısın bu yaşamdaki kimliğinle... Kaskatı bir taş gibi bazen yüreğin, inanamıyorum düşününce...
Nasıl olur?... diye kemiriyor beynimi yaptığın yanlışlar, yaşadığın yaşamlar... Bir çizgin var mı senin bu hayatta?... Yolun, yordamın, amacın?...
Senin ne amacın olabilir ki?... Beni acıtmaktan başka... Söylesene ne yaptım ben sana?... Yani, yani ne geçti ki eline beni inciterek?... Yok ederek...
Oysa ben ne hayallerle başlamıştım herşeye... Güllük gülistanlık bir hayat olacaktı hayallerde... Minik bahçeli, çatı katlı bir ev düşlemiştim ikimize...
Sonbahar hiç gelmeyecekti, kış uğramayacaktı kapımıza... Acılar, kederler, sızılar, ıstıraplar bile unutacaktı bizi... Kalın bir çizgi çizecektik geçmişe...
Geleceği mavi y le karşılayacaktık, bahçeye kan kırmızı güller ekecektik, sulayacaktık her sabah buz gibi sularla...Gece mehtap el sallayacaktı bize... Yakamoz ferahlığında yürüyüşler yapacaktık el ele... Salıncakta masallarla uyuyacaktık sarmaş dolaş...
Ama olmadı... Sayende...
Şimdi herşey siyah... Simsiyah... senin gibi...
