Beynim parçalara ayrılacakmış gibi. Ellerimi şakaklarıma bastırıp bu herneyse, geçmesini bekliyorum. Gözkapaklarım kurşun ağırlığında. Sallanan boşluğun ortasındayım. Vazgeçmişliğin umutsuzluğa teslimiyeti bedenimin her hücresini ele geçirdiği gerçeğiyle yüzleşmek dayanılmaz. Farkındayım.
Kendini uzun cümlelerle ifade etme çabasının zihin, hatta beden yorgunluğundan başka bir etkisi olmadığının çok farkındayım. Sessiz, saygılı, insancıl anlayışla geri çekilmenin nasıl olur da değersizleştirildiği acıtasıya farkındayım. Konuşmanın, yürekten gelen sözcüklerle de olsa, hayatın önünde laftan paspasa dönüştüğünün de.
Özverinin karşılıksızlığı yanlış anlaşılıp görev diye yaftalanmasının , ne yazık, gözyaşlarına boğulacak kadar farkındayım. Soğuk, duygusuz, insana yerini gösteren , hatta oturtan düzenin çürümüşlüğünün isyanındayım.
Sahte, öğretilmiş, yaşatılmış, gösterilmiş davranışların kopyala yapıştır gösteriminde-hayatta- seyirci olmanın isyanındayım. Oysa ben-insan- bu kadar değilim.
Aklım, yüreğim, ruhum bu değil. Yaşamak böyle olmamalı. Fiyatı, usulü, haddi olmamalı.
Herkes kendi beyaz sayfasına yazılanlar kadar masum. Herkes olabildiği kadar cesur.
Kimse mükemmel değil. Ele doğar insan, ilgiye ve sevgiye muhtaç, el üstünde büyür. Sonrası panayır. Ücreti ödenen eğlencelerle aklı uyuşturan, ruhu ıssızlaştıran , insanlığın marifetiyle kurulan sahne, hayat. Kalabalığın ortasından nereye baksan uzak, yabancı. Bu dünyada bir adım ötesi cennet ve cehennem. Semt semt, sokak sokak görünmez sınırlarıyla işaretlenmiş. Şeytan mı lazım? Bahane her yerde.
Ölüm sadece nefes ile yetinmez, her türlü ölünür. Boş bir kabuk kalır ardında, duygusuz, merhametsiz. Yaşayan ölülerin kalabalığında nefes almak acıtır. Hep bir kaçış planı kurgulanır. Pusula, hesapsız kitapsız çalışır. Mavi yeşil bir dünya düşlenir. Huzurun aydınlık evi, Aşk.
eylül
