Burada şuanda şarkıyı başa sar, bir nokta koymadan önce kendine yahut bir işaret daha eklemeden hemen şimdi geriye sar şarkıyı.
Şaşırmış bir deniz ol bu gece sahilinde, ırmakların sana aktığı ırmakların sana akıttığı ırmakların sana bıraktığı kadar ol. Bir rüzgâr deyse ellerin soyunacak biliyorum.
Biliyorum bu şarkıda anlatmaya yetmeyecek seni kıs daha kıs sesini…
Duvarında asılı duran sesleri yerinden sök, alışkanlıktır her dokunuş parmakların kadar sus. Sana kustuğum kadar. İçimde nasılda tarifsiz bir tat var.
Sabaha az var gibi, yok artık yetişemeyiz o trene gibi, söndür bütün mumları kimse görmesin gibi…
Tarifsiz ve tarihsiz bir tat işte yayılıp duruyor bütün bedenime.
Hep erken hep eksik hep eski kaldığımız bir dersin içindeyiz adı hayat.
Hayale çentik attığımız daha ilk dokunuşta.
Nasıl tasarlanmıştı ilk karşılaşma hayret bir şaşma eylemi ile unutulan sözler kadar saçma.
Ağma ve dilenci bütün duygular bir dirhem ben dilense bir parça sen katıyor iyi bir sos için iyi bir son gereklidir her zaman ateşi kıs. Kız yâda mutfağın dilsiz artık nasılsa…
Ellerim ve parmaklarımla bir alıp veremediğim var benim biliyorum, gözlerime dokunsam ter acısı tuzlu gözlerime dokunmasam mı?
Gözlük takan bir yağmurun ellerime dokunma olasılığı kadar, dar geliyor etimle ehlileştirdiğim ruhum.
İnan hiçbir soru cevap için sorulmaz.
Bunun için hiçbir sınav son bulmaz.
Olmaz, olasılığı yüksek bir veda hiç kimse kendisinden önce uyanamaz çünkü bir günaydın bir gece kendisini yeniden sabaha kadar asılı bırakır havaya.
Bir alışkanlık genzimi yine yakar bir yeniden dokunur kanatlarımı kırdığım yere tam o yere, iki yeniden söz verir, üç hep sinsi tekil bir yalnızlıkla bekler.
Ekler üstüne söylenmiş her şeyin sonuna kendi zaman kiplerini,
Hiçbir söz kendisini yeniden aynı yüze söyletmez.
