Yine...
Anan kaldı sensiz yiğit Cemal
Anan, evlat acısıyla yanar
Böylece uzun yıllar yaşar...
Yanıklığınla,yanar ha yanar,
Binde bir de...
Tutamaz kendini, anarken ağlar
Lakin o ağladığında...
Bin kez,ölesiye...
İçler kanar.
Bu,böyleydi yiğit Cemal,askerim
Bunun böyleliğini...
İyice farkedince
O asil anan
Hiç ağlamadı artık
O,ölünceye kadar.
Gülümserdi tüm bebeklere...
Verdi asaletli sevgisini
Vereceği kadar.
Sonra
Gelecekti yanına..
Akibetti,illa.
Sonunda,buluştunuz,yiğit Cemal
Kavuştu Cemal`ine
Yine de..
Epeyce...
Gözü arkada..
Giderek.
Çünkü onun
Hani küçük kardeşin vardı
O evlenince
Kızı oldu
İşte onu kızı bellediydi.
Garibim...
Doğuştan,sanki öksüzdü.
Müfide`si
Kalıyordu,
Şimdi...
Ardında
Son nefesinde...
Onun adını seslenerek
Müfide ! diyerek
Sessiz bir haykırış.
Artık
Hasret yok
Askerim Cemal.
Sevgi de...
Yaşam...
Ya da ölüm...
Ne yazar?
Sevgiler...
Alabildiğine
Sevgiler,gönülde...
Ilıman bir bahar
Sevginin,yücesi
Yaşamda da...
Öümde de var.
Yüce ruhlara sığar.
Anladım ki,sonunda...
Ah askerim Cemal
Ölüm,o kadar da ayrılıkdeğil!
Nasılsa,
Ölümden sonra,
Diler yürek ki,
O kadar!
Belki,
Ya Allah,Bismillah!
Kavuşmak var.
Müfide DECDELİ.
