UZAK BİR KÖYÜN ÇOCUĞUYUM BEN
Uzak bir köyün çocuğuyum ben!
Çok kişinin adını bilmediği
Bir köyde geçti çocukluğum.
Tozlu,çamurlu yollarda büyüdü sevgilerimiz.
Ellerimiz yabancı değildi bastığımız toprağa,
“Ha!” deyip salladıkça kazmayı,
Terimiz domur domur parlarken alnımızda,
Toprakta güldü yüzümüze / diktiklerimiz.
Oysa hep karanlıktı gecelerimiz
Aydınlık gönüllerimize inat.
En yakınlar bile fersahlarca uzaktı bize,
Büyüktü / çoğalmaktaydı günden güne hasretlerimiz.
Gaz lâmbasının ışığı aydınlatırken odamızı,
Radyodan kulağımıza gelen,
İnce bir derenin şırıltısı gibi
Isıtırdı içimizi türkülerimiz.
Dert ortağımızdı onlar bizim,
Annemim ninnisi gibi,
Türkülerimizdi uzun gecelerde tesellimiz,
Yine türkülerdeydi kaybettiklerimiz.
Uzak bir köyün çocuğuyum ben!
Çok kişinin haritada yerini bilmediği
Bir köyde geçti çocukluğum.
Sadece topraktı / verenimiz,
Yalnızca topraktaydı geleceğimiz.
Bir de eğer gökler unutmamışsa ,
Ve yağdırmışsa üzerimize rahmetini,
Yüreğimiz büyür büyürdü de toprakta,
Sönerdi içimizi yakan hararetimiz.
Korkularımız gider
Sancılarımız diner,
Gül şerbetine dönerdi günlerimiz...
Uzak bir köyün çocuğuyum ben!
Yorgun ama umutlu adımlarla çiğnediğimiz,
Ve bir çocuk gibi
Elimizde büyüttüğümüz el kadar tarlamızdan
Soframıza gelen o doyuran / o mübarek ,
O sıcak ekmeğe dokununca ellerimiz,
Ekmekteki yorgunluğumuz ısıtırdı içimizi.
Dudaklarımız başlardı titremeye,
Dualarla aydınlanırdı gecelerimiz.
Uzak bir köyün çocuğuyum ben!
Eğer görmek / hissetmek isterseniz o köyü,
Şöyle bir kapayıp gözlerinizi,
Yalnızca kalp atışlarınıza kulak veriniz.
Dinleyiniz uzak köylerin damarlarınızdaki atışını,
Siz / olsanız da kendisinden habersiz,
Sizin içinizde yaşıyor,
O adını bilmediğiniz ,
Haritada ismini görmediğiniz köylerimiz,
Ve o köylerde ömür tüketen yorgun köylülerimiz.
