boşlukta savrulan kuş tüyü hafifliğinde,
yere özlemim
önemi yok zaten
kurşun ağırlığın
uçsam ne,
yere düşsem ne.
hafifim sende
kollarımı çırpınca havalanırım
yangından sonra;
suyun kokusuyla
kül’ün kokusunun buluşması
özlediğim,
gizli gizli haz duyduğum
yokum bu hiçliğin koca boşluğunda
ayaklarım yere bassa ne,
basmasa ne,
düşünüyorum ya seni,
öyleyse varım…
NURETTİN BOZGEYİK
