var idik
kucağında analarımızın
var idik baba ocağında
var idik
varlığımızdan habersiz
öfkelenirdik
sevinirdik
basitti yaşam
gemlenmiş dürtülerin ağır görüntüsüydük
isyankar çoğullarıydık haksızlıkların
tohumu henüz atılmış
tazeleriydik
ölüsüydük umutların
umutlar
değil miydi oyun bozan
dilek tarlalarının zor biten otları
susuz
yanık kokan toprağın
kıraç
umut toplayıcılarıydık
gelecek yok
ayağa düşmüş emek
derinden ve sessiz görüntülerin ahlaksız aceleciliği
bir bakıyorsun bolluk güllük gülistanlık
varlık gibi
yaşıyorsun içindesin zorbaya avuç açar
yokluk gibi
ne öfke
ne sevgi idi istencimiz
evrensel
insanca yaşamaktı dileğimiz
dua ettik
anlamsız kaldı dilenciliğimiz
çocuklarımız
gençlerimiz
siz
biz
çıkageldiler bir yerlerden umutlarımız
heveslendik kimi
sandık ki eriştik baharına
isyanı erteledik
bittiler gittiler dedik
med ceziri dar mağaraların
aldırır mıydı nefesi
bir mevsimiyse yaşamın
yoksulluk diğer mevsimiydi
aynıydı her şey
yine yoklar vadisinin müdavimiydik
kavuşmak istiyorduk yokluğun son yağmurlarına
son atılan toprağı olsun dedik
hep o dileği diledik
henüz örtmüşken geçmişi
yoksulca yağdılar
üzerimize çocuklar
borç yükü omuzlarında
doğuştan hamalı memleketin
okulda
evde
işte
her başlayış
her sona erişte
yağdılar
yağmur çocuklar
2002 mayıs -İstanbul ] ]
