Dernekte panel vardı. Kalabalık bir kitle katılmıştı panele.
Ateşli bir tartışma hüküm sürüyordu. Ama bu tartışma uzun
ömürlü olmadı, anamın sayesinde. Anam derneğin kapısını
ayağıyla aralayıp içeriye daldı ve kalabalığı göz ucuyla şöyle
bir süzdükten sonra:

“Kısa Faruk burada mı?” diye sordu hışımla.

Ben kalabalığın arasına girip ustaca sakladım kendimi.
“Siz utanmıyor musunuz, benim inşaatıma girmeye?” diye
bağırmaya başladı. “Hadi girdiniz. Kirecimi çaldınız. O da
tamam. Peki ya tenekelerimi ne yaptınız?”

Kalabalıktan biri atıldı:

“Ya ana ayıptır!” dedi. “Bir teneke için dernek basılır mı?
Hem de halkımızın derneğini.”
“Öyle mi?” dedi anam. “Benim inşaat da zaten sizin malınız
değil mi? Öfkesi taşmıştı bir kere anamın. “Ola siz daha
devrim yapmadan halkın malına göz diktiniz. Olmaya ki
devrim yaparsanız… Vay bizim halimize!”

Kolundaki kalın Adana burma bileziği göstererek,
“Aha, bu kefen parama da el koyarsınız!” dedikten sonra kapıyı adeta yüzümüze çarparak, söylene söylene çekip gitti.