Ruh Eþim
Öncesi,

Bana ait bir parçamýn, kocaman bir parçamýn arayýþýndayken sürekli kalbim seni anýyordu. Zihnim hep senin yokluðunla meþguldü. Ama sen bir yere gizlenmiþ benden habersiz, beni ararken yollarýmýzýn bir an önce kesiþmesi için dualar ediyordum. Ama yoktun. Yokluðun içimi parçalýyordu. Günlük hayat sensiz sessizliðe bürünmüþ, bana küsmüþtü. Ondan olsa gerek sarhoþ bir uyku haliyle etrafta gözlerim seni arýyordu. Ama yoktun iþte. Olman için çýrpýnýrken, senin yokluðun kalbime mýzrak gibi deliyordu. Acý dayanýlmaz bir hal alýyor. Acýlardan kendimden geçiyordum.

Sensizlik, ne istediðimi bilmez bir hale getirmiþti beni. Sensizlik benim yokluðum, hiçliðim demekti. Yarým olmak, yarým yaþamak yürek acýsýný tarifsiz iþkencesi idi. Beni bulmak, kendimi bulmam demekti. Sen yokken ben nasýl gülebilirdim. Hayattan nasýl zevk alabilirdim. Kalbim nasýl sevinçle dolup taþabilirdi. Sensiz zaman nasýl hýzlý ilerleyebilirdi.

Sensiz baharýn ne anlamý olabilirdi. Yazýn kuraklýðý sen yokluðunla çöle dönerken, kýþýn sularýn altýnda boðulmamak ancak senin bir yerlerdeki varlýðýnýn tesellisi engel oluyordu. Mevsimler sensizlikten artýk renkleri koyulaþýyordu. Ýyimserlik karamsarlýða, umut çaresizliðe dönüþüyordu.

Beni tek ayak üzerinde de olsa zorla yaþama iten varlýðýnýn kokusu idi. Kokunun hayatýmý kuþatmýþtý. Ama adýný koyamýyordu. Zorlanýyordum sensiz hayatta tutunmaktan. Ancak kokun pamuk ipliðine dönüþen hayat ipinin üzerinde yürümemi saðlayan. Ah þu dünyalara beden kokun hiç bitmesin diye dünyalarý verirdim. Kokun yaþam kaynaðým idi. Sen yoktun olsun, kokun vardý ya. Böylece karanlýðýn, aydýnlýða dönüþme umudu belirdi.

Ah, ruh eþim! Neredesin diye sayýklamaktan uykular bana haram oldu. Nerdesin, neden gelmiyorsun diye kendime sormak, cevap bulamamaktan kafayý yiyecek oluyordum. Ya duygularýn isyaný, kalbin feryadýnýn yeri göðü inletircesine atýþlarý bir görmeni, hissetmeni ne kadar çok arzuladýðýmý bilemesin. Sana ait bir varlýðý bilmeni istemek, sana ait olduðumu ispatlayacaktý.

Gözyaþlarým sensizlik okyanusuna dönüþtü. Kalbimin akýttýðý hüzün dolu yaþlarýn tarifini bile yapamýyorum. Kalbimin sessiz gözyaþlarýný görmeni isterdim. Gözler uyuya dalsa da inan kalbim uyku nedir bilmiyordu.

Uzaklarda ya da yanýmda olmayýþýn hayatýmý alt üst etse de, kalbimin kapýlarýný çalanlara iltifat etmedim. Kapýyý aralýklý bile býrakmadým. Kapýyý çalmaya gelenlerde kokunu bulamýyordum. Kokun bile sinmemiþti gelenlere.

Öpmenin ve öpülmenin ne olduðunun senden öðrenmenin hayaliyle yanýp tutuþuyordum. Ne bir özenti ne bir hevesle hareket ettim. Kendimi sana saklamanýn mutluðunu tatmayý ve yaþamayý bekliyordum.

Gülmeyi unutan dudaklarýma ve gözlerime tekrar hayat vermeni dört gözle bekliyordum. Dudaklarým kurudu, çorak topraða dönüþtü. Onlarý bakýþlarýnla, varlýðýnla can suyu oldun.


Osman Tatlý
suskunsinemayazilari@hotmail.com
www.osmantatli.com.tr