İnsanlar acımasız, olunca menfaati
Bilerek bilmeyerek ateşleri yaktılar
Ormanı yurt edinmiş tüm canlı mahlukatı
Ateşin karşısında çaresiz bıraktılar.

Küresel ısınmayla kavrulmuş kuru otlar
Kıvılcımlara sebep, uçaklarda pilotlar
Uğraşsa da bir işe yaramıyor metotlar
Ateş rüzgâr el ele sahillere aktılar

Kiminde yangın tüpü kiminde su hortumu
Kimi alev üstüne kovayla atar kumu
Evleri yananlarsa sanki kader mahkûmu
Hepsi de gözyaşını küllerine döktüler

Devletin makamları görevi bölüştüler
Büyüdükçe alevler birbirine düştüler
Birbirini suçlayıp gizlice dövüştüler
Milleti ikna için bayağı dil döktüler

Rüzgârın gücü ile coştukça coştu yangın
Milletin yüreğini yakıyordu her vurgun
Alevle savaşmaktan bütün insanlar yorgun
Çaresizlik içinde yananlara baktılar

Rüzgâr hızını kesti, bulut gönderdi güneş
Kendiliğinden söndü bir hafta sonra ateş
Kül olan araziler çekilir diye peşkeş
Her biri bir harita üzerine çöktüler.

Coşari ne dersen de plan yaptılar, tuttu
Yangın düştü gündemden bütün ülke unuttu
Ev sözü vermek bile mazlumları avuttu
Kömürleşmiş ağaçlar bir bir boyun büktüler.

25.08.2021/Samsun

İbrahim COŞAR