Gün öldü gözlerimde biliyor musun dostum
Sararıp düşeceğim her ayın altısında
Kuru bir sonbahar yaprağı gibi daldan
Ve yandıkça yanacak canım toprağın her intiltisinde...

İşte bugün Altı Mart, yarın Altı Nisan
Yüzkarası 6 Şubat’ı hatırlatan günler...
Gözlerin ve hüznün ağladığı bitmeyen zaman
Hayatların son bulduğu o an...

Bugün acıyla, acıyı yarıştırıyor aklım
Görüyorum ki, yokluğun ölümmüş be dostum
Taşın-toprağın, demirin-betonun soğuk yüzlü
o hayatın kıyametindeyken sen, yıl 2023,
boyu kısa, günü az, çelimsiz şubatın altısıydı...

Evet, kar-kış-kıyamet, kötü olan ne varsa toplanmıştı aya
Gök yere düşmüş, yaşamla-ölüm arasında
Tek çizgide buluşmuştu cennetle-cehennem
Çığlık çığlığa, yer ve zaman değiştiriyordu hayatlar
Cehennemin acımasız ellerinde dönüyordu dünya
Cennet susmuş, çiçeği solmuş, suyu kesilmişti ömrün
Ve ölümüne imza atılmıştı yaşayan canların
dikilen o gösterişli, o pahalı mezarlarla...
Ve o karanlık dehlizler, ağzı bağlanmamış kurtlar gibi yutmuştu kucağına düşen canları bir bir
Örgüsü kumdan, demiri eksik o ihtişamlı kuleler...

Rukiye Çelik
6 Şubat/ 6 Mart 2023