Seneler evvelki duygularýmý þimdiki yaþýmýn olgunluðuyla tartarsam bugün hala kendime itiraf etmekte güçlük çektiðim o hatýrayý tüm detaylarýyla anlatabilirim. Benim en aptalca huylarýmdan biri de yedi kat yabancýnýn hatta bazen en yakýnýmdaki kiþinin benimle hiç ilgisi olmayan bir davranýþýna olmadýk anlamlar yüklemektir. Öyle zamanlarda dünya kendi etrafýndaki dönüþüne saniyelik molalar verir, birtakým kayýp insanlar o kýsa duraklý molalarda dünyaya hükümdar olur.

Bizim sýnýfta bir Hüseyin vardý. Derste sürekli söz hakký alarak filozofça konuþur, r’leri yuvarlayan tatlý üslubuyla dikkatimi çekmeyi en dalgýn anýmda bile baþarýrdý. Arkadaþlarýyla ya en arkaya sýraya geçer ya da zil çalar çalmaz sanki biriyle buluþacakmýþ gibi sýnýfý ilk o terk ederdi. Benim onunla ilk yüz yüze geliþim en sevdiðim mevsime rastlar. Yüzüme deðdiði anda kayboluveren o minik yaðmur damlalarýný hiç unutmam. Arkamdan bana yaklaþan biri olduðunun farkýndayým. Garip ki daha sesini duymadan, yüzünü görmeden o olduðunu anlayýp baþýmý hafifçe arkaya çeviriyorum.

“Merhaba, nasýlsýn? " diye soruyor.
“Ýyiyim.” diyorum.

"Sen nasýlsýn?" diye sormadýðým için kaþlarýný hafifçe kaldýrýp yüzüne yerleþtirdiði sitemkar bir edayla “ben de iyiyim” cevabýný veriyor. Benim nezaketsizliðim kibirden deðil utangaçlýktandý aslýnda. Anlýyor. Kalbim küt küt atýyor ama filozof bunun farkýnda bile deðil. Tek derdi bir an önce tramvaya yetiþip yurda dönmek. Yol kýsa, onun adýmlarýysa uzun ve hýzlý. Bense söyleyecek söz bulamamanýn verdiði sýkýntýyla lüzumundan fazla heyecanlýyým. Biraz derslerle ilgili konuþtuktan sonra bana þu an tam olarak hatýrlayamadýðým güzel bir söz söylüyor. Yoluna sonuna geldiðimizde vedalaþýp ayrýlýyoruz. O tramvaya, ben otobüse… Tabii aklýmda beni güzel düþlere daldýracak bu kadar malzeme varken o gün için benden mutlusu yok. Sokrates'le konuþmuþ gibiyim. Otobüs kartý yerine banka kartýný manyetik alana okuttuðum için þoförün beni azarlayan bakýþlarýný saymazsam son derece mutluyum… Zaten hayatýmýzda mutluluðumuza gölge düþürmeyi vazife bilen bir grup insan daima vardýr. Parkta, otobüste, yolda... Birer bekçi gibi…

Bu ilk konuþmanýn ardýndan aylar geçiyor. onu bazen ders çýkýþlarýnda arkadaþ grubuyla bir yerlere giderken bazen de kütüphanede görüyorum. Onun da bana baktýðýný hissediyorum ya da öyle zannediyorum. Sene sonunda yani üç ay görüþemeyeceðimizin tescili olan o günde öyle bir “Kendine iyi bak, görüþürüz.” deyiþi var ki sobasýz bir evde iliklere kadar ýsýnmak gibi. Yüzüm aydýnlanýyor. Eve döndüðümde bu küçücük þeyi içimde çiçek gibi büyütebileceðim bir bahçe göremiyorum ama yalnýz kaldýðým ilk fýrsatta hüznün içimde birkaç ay daha konaklayacaðýný iri manþetlerle yazan dört duvar görüyorum. Noktalarýný saysan bir iki sene içinde on cümle bile konuþmadýðým birini göremeyeceðim için üzülmek… O bilgece sözlerinden etkilenmiþ miydim yoksa ilk heyecan mýydý bilmiyorum.

O sýralar orhan veli'den "Güzel Havalar" þiiri dilimden düþmüyor. Ýðde aðaçlarýndan yayýlan rayiha beni mahveden o kaçýk havalara yasaklý düþünceler yayýyor. Kapýlmýyorum. Birkaç tuhaf tesadüf, kaçamak bakýþlarla ve selamlaþmayla aylar geçmeye devam ediyor ama öyle hissediyorum ki bir gün gelip benimle gerçekten konuþmak isteyecek. Ýçimde duygusallýktan ziyade uzun uzun konuþma isteði var. Ne konuþacaðýmýza dair fikir üretemiyorum. Devamlý bana bakýyor, çünkü konuþuyor, çünkü benim derste tuttuðum notlarý elinden düþürmüyor, çünkü bilgece konuþuyor. çünkü, çünkü, çünkü…

O bir gün geliyor. dersteyiz. Hoca hayatta en sevdiðiniz kiþiye bundan yýllar sonrasýný düþünerek bir mektup yazýn diyor. bakýyorum ha bire yazýyor, söz hakký alýp okuyacak, belli. Mektubun ilk cümlesi “sevdiceðim” diye baþlarken son cümlesi ise “köylü güzeli” diye bitiyor.

Meðer sevdiði varmýþ filozofun. Duruluyorum, okul çýkýþý gözden kayboluncaya kadar yürüyorum. Beni mahveden güzel havalarýn yollarýna karamsar þiirler saçýlýyor. "Biliyorum sana giden yollar kapalý" diyen þairin müneccim kimliðine alkýþ tutuyorum. Her gün önünden geçtiðim tramvay duraðý soluk benizli kadýnlarýn kahkaha tufanýyla sarsýlýyor, boðuluyorum. Ýçimdeki umudu vatmanýn kör noktasýna býrakýp gidiyorum.