Biz yorgun, çilekeş Türk Kadını!
Anneler Günü nedir
Bilmedik ki hiç!
Hayatın keskin dişlerinde öğütüldük yıllarca,
Gülmeyi değil, ağıt yakmayı bildik.
Alıştık bize verilenlerle yetinmeye,
Kaderimizi yaşamayı,
Haksızlığa ,
Kader diye katlanmayı bildik.

Şafak sökerken kalkıp yataktan,
Yorgun ayaklarımızı tarlalara vurmayı bildik.
Birkaç yıl arayla çocuk doğurduk,
Karnımızda bebek,
Sırtımızda hasta yavrumuz,
Yayan yapıldak yürümeyi bildik yollarda.
Kırılmayı, düşmeyi;
Sevgiden yoksun ellerce,
Hoyratça okşanmayı bildik.

Hep ayıp sayıldı kurduğumuz hayaller.
Gönlümüze konan kuşlar sorulmadı hiç!
Koştuğu denizlere kavuşmadan
Kurudu ırmaklarımız.
Meylimize bakılmadan,
Üç-beş kuruş başlık parasına satılmayı bildik.

Dönüp durduk,
Payımıza düşen dar alanlarda,
Kıramadık daracık çemberi,
Bir avuç gökyüzüyle yetinmeyi bildik.
Davullar, zurnalar
Bizim için çalmadı düğünlerde,
Eller gülüp oynarken
Biz durmayı bildik.

Biz,
Yorgun, çilekeş Türk Kadını!
Anneler Günü nedir bilmedik ki hiç!
Bir karanfil, bir gül
Uzatılmadı ellerimize,
Biz sadece sunmayı bildik.
Süremedik kadınlığın sefasını,
Kan ağlarken içimiz,
Gülmeyi bildik.
Dili uzun(!) olmak korkusuyla;
Gömdük sözcükleri yüreğimize,
Kilitledik ağzımızı - dilimizi,
Susmayı bildik.

Çünkü biz,
Böyle öğretildik.