Perde Kapandý

Kaç yýl olmuþtu tanýyalý O'nu ?
Belli kendisi de unutmuþtu ki,
akan zamanýn süresini
her zamanki umursamazlýðýyla karþýmdaydý...
Yaþananlardan sonra sesleniþlerinin anlamý
bir bilmeceydi benim için
yorum bile yapamaz haldeydim.
O ilk tanýdýðým
daha doðrusu yanýldýðým günlerde olsaydým þimdi
nasýl dolar, taþardý yüreðim....
Öylesi mi mutluydum,
þimdisi mi ayýrdedemez haldeydim...
Nasýl da baðlanmýþ, umudum demiþtim
her anýmda, her bakýþýmda
O'nu yaþatmýþtým tüm güzelliklerde...
Sonrasý gelen sessizlik
O'nun hala yalanladýðý,
kabul etmediði terkediþ...
.
Yaþatmaktý sevdamý amacým
ne olursa olsun yaþatmak
fakat tek baþýna olmuyordu sevdalar...
Kýrýlmýþlýðýmýn, kaybediþimin tek þahidi
yaþlarýmdý kendime akýttýðým...
O'ndan çok, O'nunla birlikte yok olan
arasýna pembeler serpiþtirdiðim
mavi düþlerimdi bana asýl koyan ....
Iþýklarýn gölgesinde,
gecelerin kasvetinde
grileri yaþar olmuþtum habire...
Gene gülüyordu gözlerim
donuk bir kardelenmiþce ..
O içten, menevþe gülüþlerimi
az aramadým aynalarýn yüzlerinde..
.
Sonra birden silkelendim
yok oluþlarýn, hatalarýn, kopuþlarýn
nedenine dalmak boþunaydý
bitmeli, yetmeliydi bu sorgulamalar.
Sonunda attýrýverdim içimin bir yerine
dedim
"durun, hiç kýpraþmadan öylece" :)))))
Kurþun kalemle çizilmiþ resim deðildi ki
isteyince birden siliniversin hepsi...
Neyse ne, nedense neden,
yaþandý, oldu, bitti ve
gitti giden...
.
Koþtum tekdüze yaþamýmda
kalabalýklar içinde yalnýzlýðýmla.
Sanki bir yangýndan arta kalan
külleri yok etmeye çalýþýr gibiydim...
Atýyordu yaþam rüzgarlarý
bulamadýðým yitik yüreðimi
yýllarýn kucaðýna....
.
Yeni bir yýlýn sabahýnda
O'ydu seslenen ,
yýllarca öncesi ilk günkü sesiyle,
ilk günkü sözleriyle....
Hayretlerdeydim,
yoktu içimde duyumsadýðým bir þey!
Ýçimde biriken neden, niçin sorularý
keþke , raðmen yorumlarý yok olmuþtu
farketmeden zamanýn koþmasýnda ...
Dinliyordum O'nu, sadece dinliyordum,
duymayan biri ne ses çýkarabilirdi ki !
Devam etti sessizliðime raðmen aramalarý,
sesleniþleri, sorularý günlerce ....
.
Yaþam döngüleri yaþatýyordu bize
o oyuncuyken, ben seyirciydim,
þimdiyse ben oyuncuydum, o seyirci...
Yýllarýn ardýndan, ayný sahnede sahnelenen
tek kiþilik oyunu ben oynuyordum þimdi.
Fakat alýþýk olmadýðým
sahne ýþýklarý gözümü alýyor,
alkýþlar içimi ürpertiyordu.
Yapamýyordum rolümü hakkýyla.
Perde kapandýðýnda
bir daha dönmemecesine
indim sahneden,
koþar adýmlarla uzaklaþtým
hem O'ndan, hem o yerden....
.
Nesrin Göçmen
10/02/2004