Bu Dünyadaki aþklar Rabb’e Aþkýn aynadaki parlak yüzüdür...Gerçeði ise sýrrýnda saklýdýr...
Bir aþk, Rabb’e götürmüyorsa aþk deðildir!...Sadece þehvetin esiridir...
Öyle aþýk olmalý ki insan görmediðinde bile hissetmeli ruhunda O’nu...
Bu aþk gerçek aþktýr!...
Bu aþk asýl aþktýr!..
Bu aþk sonsuz aþktýr!...
O’nun nur cemalini görmeyi istemeden, aþýk olunabilir mi?...
Deli denilmeden delicesine sevilebilir mi?...
Mecnun’u çöllerde dolaþtýran Leyla’nýn aþký mýdýr?...
Yoksa Leyla’yý görünce tanýmayan, aþk diye deli divane olan Mecnun kimi sevmiþtir?..
Yarattýðý çirkini de güzeli de sevip “kulum” diyerek rýzýklandýran, hainlerin cezasý için sabredip düzelmesini bekleyen Es-Sâbur’u belki de...
Doksandokuz ismin Sahibini!...
Her isminden her kuluna damla damla verip güzelliklerini sergileyen O Sanatçý’yý!...
Eyyyyyyyyyyyyyyyyy!....
Eyyyyyyyyyyy!..
Eyyyyyyyyyyyyy!...Ey Rabbim!...Sahibim!...Yarattýðýn herþeye aþýðým!...
Çünkü Senden geldi, Sen lutfettin, Sen biçimlendirdin....Sen “Ol” dedin!...
Sonsuz Rýza’na ulaþtýr biz aciz varlýklarýný!
Yalnýz býrakma bizi Mahþer kalabalýðýnda!...
Çýplak býrakma öz yurdumuzda!...
Affýnla çiçeklensin yüreklerimiz...
Baharýný yaþat bize Cennettin...
Büyük Allah’ým!...Yücem!...Öðretenim!...