Ýlk yazýmda deniz kenarýndaydýk... Denizin þýrýltýlarýný duydum yazarken, denizin kokusunu ve tertemiz havayý ciðerlerime kadar çektim diyebilirim... Eminim (yada umarým) sizlerde benimle ayný havayý soludunuz.

Yarým kalmýþtý deniz kenarýndaki seyrimiz, o akþam herkesin evine mutlu döndüðünden emin olabilir siniz.

Balýklar oynaþmaktan yorgun ama mutlu, balýkçý çocuklarýna balýk götürmenin sevinci ile, genç çift kalplerindeki minik çarpýntýlarla döndü evlerine.

Ha kediciði unutmayalým... O da balýkçýnýn ‘- bu da senin payýn’, diyerek verdiði iki nefis balýkla ziyafet çekti kendine.
Ne kadar mutlu bir tablo deðil mi..?
Ama her þey, her zaman bu kadar günlük / güneþlik deðil....

Hani zaman zaman kendimizi çok kötü hissederiz, adeta her þey / herkes yanlýþ, her þey kötü gidiyor gibi gelir.
Bu katlanýlamaz sýkýntýnýn sebebi çoðu zaman þöyle bir düþünürsek yapýlan küçük hatalar deðil midir? Onlar küçüktür ama biz onlarý birer dev gibi görürüz adeta. Kendimizi ‘ben mi bir yerlerde yanlýþ yapýyorum’ diye yer bitiririz. Hayýr aslýnda yanlýþ giden bir þey yoktur, bunlar olmasý gereken, hayatýmýzýn her dalýnda mevcut bir sýralamayla yerini almýþ küçük hatalardýr, ama bu hatalar zaten hayatýmýzýn bir parçasý deðil midir?.
Ýnsan hatalarýyla bütünleþir, ya da diðer bütününü bulur.
Elma gibi, bir yarýmýz zaten var olarak doðuyoruz / büyüyoruz, diðer yarýmýzý ( karakterimizi ), biz istediðimiz gibi oluþturuyoruz ve bu oluþum sürecinde ( ki bu sürecin bitiþi genellikle ebedidir, çünkü; geliþen, geniþleyen ve deðiþen bir dünyada yaþýyoruz) en önemli / deðerli etkenlerimizden birisi iþte bu hatalardýr.
Hata yaptýkça, yanlýþý / doðruyu fark eder, ona göre kendimizi deðiþime hazýrlarýz yeniden ... yeniden..
Her þeyin her zaman yolunda gitmesini beklemek en büyük hatadýr bana göre...