İşsiz kalmış felek gülerek baktı
Yorgun yüreğime kancayı taktı
Ardından omzumu çıkık bıraktı
Açılmıştı o an acı kafesi
.
Yoğunda doktorlar çaresiz şaştı
Suskun gülüşümden kalan tek yaştı
Çağrılan umudum dualar aştı
Bestelensin derken dönüş güftesi
.
Anılar canlandı bir, bir döküldü
Karşımda Azrail hırsla dikildi
Yaşam defterime tekrar bakıldı
Dendi ki ''al hadi, son nefesini''
.
Başıma toplandı bütün sülalem
Hazırdı çelenkte güller ve lalem
Ömrümden silerken üç, beş yıl kalem
Yaşıyordum ölüm arifesini
.
Öğrendim yaşama tekrar doğulmaz
Yazgıysa inatçı, başı eğilmez
Dünya benim olsa hiç değişilmez
Yok olduysa uğrun, umudun sesi
.
12 Mayıs 2006
Nesrin Göçmen
YZ
