Býrak ! parmaklarýmda kanayan acýlar ben de kalsýn. Sen kumral perçemini dökme boyun büküþlerime. En derin ve acýklý þarkýlarda nota olmasýn zaafým. Sen sözleri al giderken mektuplar açýlmasýn.

Yanaðýma gölge öpüþün ýslanmadan, koy isyanýmý urbana ve Munzur’dan savur beni. Kýlýca ense dayamýþ diklenmiþliðim sana deðil hayata. Efkarýmý iki kadehe satmayan sevdamla öksüzüm.Yýrtýk bir kumaþ parçasý say yüreðimi ! ar’ýna örtü.

......................................................................................
......................................................................................
.....................................................................................