Yoðun geçen bir günümdü! O gün itibarýyla, dört köyü ve muhtelif mahalleleri, satýþ yapabilmek maksadýyla, mütevazý arabamla gezmiþtim.
Yýl 1983, hazan mevsimiydi! Bitap halimle saat 19.30 civarý, evime gelmiþtim.
Her iki dünya için, hayat arkadaþým bulunan, deðerli refikam kapýyý, hoþ bir tebessümle açmýþtý. Gördüðüm bu ikram, gönlümü rahatlattý ve bir anda sýkýntýlarýmdan uzaklaþtýrmýþtý.
Metaneti ve sabrý, refikamýn benden fazlaydý. Adeta bir hizmet ehliydi. Fedakârlýkta had tanýmazdý. Ýnancý kavi, ameli istikrarlý ve öðrenme istidatlýydý.
Her neyse, iþte o akþam! Acý bir feryat duyduk!
Kimin feryadýydý diye, kulak kabartarak anlamaya çalýþtýk.
Bununla da yetinmeyip, süratle perdeyi açtým. Sesin geldiði yöne doðru baktým ki, kimi göreyim! Kayýnpederim olan zavallý hocam, 6,7 kiþiden oluþan bir gurup çocuðun, köpekleriyle birlikte saldýrýsýna maruz kalmýþ. Çocuklar 15.16 yaþlarýnda olduðunu tahmin ediyorum. Bir taraftan da taþlýyorlarmýþ!
Süratle, yalýn ayak ve haykýrarak geldiðimi, yetiþtiðimi ilan ediyordum.
Akþam olduðu için sesim yankýlanýyordu. Ben hocamýn yanýna geldiðimde, çocuklar kaçýyorlardý! Sesimi duyunca, hocamý býrakýp, kaçmaya baþlamýþlar.
Uzaklaþtýklarý mesafeye baktým, 600–700 metre civarýndaydý!
Hatun kiþiye, ayakkabýlarýmý acele getir diye, talimat verdim.
Fakat kesin bir emir olmasýna raðmen, anlamamýþ gibi davranýyordu!
Göndermek mi istemiyordu, bilmiyorum fakat bunu düþünecek zamaným yoktu.
Tez zamanda, ayakkabýlarýmý giydim ve süratle o çocuklarý takibe baþladým.
Bu zamanlar 85 kilo civarýndaydým. Yýlmadým… Yorulmak istemedim… Takip ettim…
Çocuklar, daðýlarak kaçýyorlardý ve tenha yollarý seçiyorlardý…
Köpekler ise gecenin karanlýðýnda, havlayarak ritim tutuyorlardý.
Nihayet 20 dakika koþtuktan sonra, çocuðun birini yakaladým.
Aðlýyordu! Dayanamadým! Niçin yaptýklarýný sordum, bir cevap alamadým!
Arkadaþlarýnýn kimler diye sordum, yine sessiz kalmayý tercih etti.
Döverim bak dedim! Gözyaþýný dökmeyi baþladý!
Karakola götürürüm dedim, sen bilirsin dedi ve götürdüm!
Karakolda görevli memurlara, önce kendimi tanýttým ve hadiseyi olduðu anlattým…
Memurlarý biraz acýmasýz buldum, çok sert vuruyorlardý, acýdým!
Memurlar siz gidebilirsiniz, biz gereðini yaparýz dediler ve ben vedalaþtým.
Bir müddet sonra evimize geldim ve hocama durumu anlattým.
Hocam, sanki inanmamýþtý, yakalaya bileceðime ihtimal vermiyordu!
Lisanýhâlinden apaçýk belli oluyordu! Dayanamadým, hüznümü yudumladým!
Ve yeniden sözlerime baþladým. Hiç alakasý yoktu, ama mecbur kaldým!
Hocam, polis memurlarý þimdi hocamýzý yormayalým, fakat sabah ifadesini almalýyýz dediler.
Yarýn karakola birlikte gidelim de, meseleyi vuzuha kavuþturalým dedim.
Hocam, ancak o zaman biraz daha fazla, inanmýþ gibi yaptý.
Gittik karakola ve memur arkadaþlar, ilgilendiler, hocamý teselli ettiler ve neler yaptýklarýný, bir bir zikrettiler.
Hocamýn þaþkýnlýðý artýyordu ve arada bir bana bakýyordu.
Ýþte hocam, nihayet bu çocuklarý akþam yakaladýðýma inanmýþtý! Ne kadar garip deðil mi?