Bir insanýn kendine merhaba demesi bazen o kadar zordur ki!Çünkü en iyi tanýdýðýdýr kendisi.Neyi isteyip nelerden kaçtýðýný o kadar iyi bilir ki;bu durum onu korkutur(yani kendisinden korkar insan).Farklý þeylere yönlendirir hafýzasýný,kendisinden baþka bir hâl arar her zaman.Sorunlar yumaðý olmalýdýr yaþamý;ama saf dýþý býrakmalýdýr kendini.Sorunun kaynaðý baþkalarý olmalýdýr ve kendisi masum.Böyle görüp böyle yaþamak belki de daha huzur vericidir.Yaþamla kopuk,bir o kadar da içiçe olmak ister.Mevsimleri tüm ruhuyla hissetmek ama ayný þekilde ondan yakýnmak.
Neden hep bir günah keçisi arayýp dururuz acaba kendimizin dýþýnda?Gerçekten olmak istediðimiz kiþi olmak için ne kadar emek verdik veya veriyoruz?Gecenin karanlýðý,gündüzün aydýnlýðý diyoruz,armudun sapý üzümün çöpü misali.Renk buluyoruz yaþama ve ölüme;ya beyazý yakýþtýrýyoruz ya da siyahý,renksiz olabileceði aklýmýza gelmiyor hiçbir zaman.Ayný anda hem sevinci hemde hüznü içimizdeki tahta oturtuyoruz;yüreðimiz bile afallayýp kalýyor bu duruma.Yüreðimizin ve cebimizin ayný anda hem çok yoksul hemde çok varlýklý olmasýný istiyoruz.Alýntýlarý yakýþtýrabiliyoruz çok doðal sözlerle birçok þeyi anlatabilmek varken yaþamda.Ýyi ile kötünün,güzel ile çirkinin,siyah ile beyazýn,acý ile mutluluðun hiçbir zaman bir araya gelebileceðine inanmýyoruz.Ya iyideyiz ya kötüde,ya güzelde ya çirkinde,ya siyahta ya beyazda,ya acýda ya da mutlulukta;arasý yok diyoruz.Melezleþtirmiyoruz hiçbir þeyi.Bir þey ya vardýr ya da yoktur deyip kestirip atýyoruz.Ýhtimalleri yok ediyoruz yaþamda.....
Bence yazýk ediyoruz kendimize!Ne dersiniz ortada yaþamayý denesek mi?