Sahipsiz bir mavi balon gibi gözlerim.Yalnýzlýktan alýntý yapýlmýþ bir sayfaya düþülen dipnot gibi darmadaðýn içimdeki çocuk..Uçsuz bucaksýz bir köyün yamacýnda kaybettim düþlerimi.Ellerimden salýverdim bendeki seni..Avuçlarýmdaki yangýna bir de senin özlemini ekledim..Uzaklaþtýrdým seni kendimden..Ben kötüyüm ya, ben kirli yüzüm ya..Ýçim sana kal derken dudaklarým kanlý bir gidiþe mevzileniyordu..Senin benim yorgunluklarýmýn altýnda ezilmemeni, içindeki ekin boylu saçlý kýzýn ölmemesini istiyordum..Sustum sen kadar, seni iki yakaya böldüm..Bir yaným sana ýrak iken, bir yanda sana yanmaktaydý..Gittin; her rüzgarda kokunu aradým..Her geleni, her kapý zilini sen sandým…Meðer sen benim kurabildiðim tek anlamlý cümlemmiþsin. Öyle büyükmüþsün ki içimde; ben seni öldürdükçe sen bana kök salýyordun..Ta içime, ta köklerime..

Senden önce dönülmeyecek dualara durdu kýblem..Sönmeyecek yýldýzlara çevrildi omuzlarým. Þimdilerde içimde yok/um, daðýldý inceden saçlarým. Sonra da içimdeki renklerin / gökkuþaklarýnýn körü oldum ben..Üryan kaldý iki dudak arasý lügatim Hani ben sonbahar kýzýyým ya , hep gölgelerinin izinden gidendim ya...Þimdi gitmiyorum senden baþka yere.Bittin / bitti-m koca bir yanýlgýmdýn içimde..Ellerim sen kadar açýk kaldý...Býraktýðýn kapýlardan hiç geçmedim ben.Dudaðýmdaki diðer adýn koyu bir özlemdi, içimdeki ise hep özlenen..Her gece yüreðini giyinmek benim için ölüp yeniden doðmaktý küllerimden..Gözlerinde küçük bir kýz olmaktý. Yeni bir bebek gibi emeklemek ellerinde..Düþmek defalarca, sonra da senin yüreðinle ayaklanmak..Yürümek senin nefesinin izinde..Senin gözlerinden izlemek çýplak denizi her gece..Ölüm yanýnda her gece yeniden doðmanýn hazzýydý seni sevmek..Ama en zoru; her sabah seni üzerimden çýkarýp bana bol gelen içimdeki ben’i kuþanmaktý..Yüzümdeki her þeyi sana yabancýlaþtýrmaktý..Bu bir maske deðildi.Bu bir kendini kandýrmak deðildi..Sadece seni senden uzakta sevmekti.Týpký topraðýn altýnda kökleri saklý kalan bir gövde gibi.Ne sana sen kadar yakýn.Ne de sana ben kadar uzak…

Yoktun bende.Yusuf oldum kuyulara indim sen diye.Mecnun oldum çöllere bilendim senin yollarýn diye.Nafile ..Çare/sizim en çok ta sensiz.Þimdi yalýnayak gezinmekteyim anýlarýn üzerinde Susmalara yeminli bir morg yalnýzlýðýma nefesinle hayat ver ey kelimelerin üstadý...Öyle derin kuyulardayým ki, çýkar beni içimden.Al beni cümlelerine..Köklerini duvara dayamýþ, içindeki çocuðun katili olmaya hazýrlanan bir yalnýzlýk abidesi gövdemden kurtar beni.Kanatlarým kýrýk olsa da hayat ol sol yanýma..Tüm cephe hatlarým düþse de sen bende kal “ gözleri hayat kadar anlamlý adam “


Tenimde terinden bir ter..
Avuçlarýmda saçlarýndan bir tel.
Gözlerimde özleminin ateþi.
Ýçimde senden bir sen.
Sende unuttuðum bir ben.
Ben içimdeki çocuðu kaybettim / bensizim..
Biliyorum sensizlikte bir þarký avutmaz beni..
Ne olur beni kendine kat..

Sen ve biz…
Ýkimiz..
Sevgimiz..
Düþlerimiz..
Yürüyelim ayný safta,
Yolumuz uzun..
Son duraðýmýz mutluluk..

“Bensizliðime en iyi sen deva olursun koca yürekli adam…
Sýðlýðýma bir dua bereketiyle düþ..
Ben öldüm bendeki bende..
Tutabildiðim tek anlamým sensin…
Seni kaybetmek istemiyorum..
Ne olur gitme..”

06 Kasým 2008

Yazan : Gözlerindeki Cenneti Taþýyan Kadýn..

Derleyen : Ýsmail Sarýgene