ÇIKAR AÐZINDAN BAKLAYI



Bir iþ dönüþüydü…
Güneþ Sarayburnu’na doðru uzanmýþ, havayý hafiften kýzýl rengine boyamýþtý. Beþiktaþ’tan taþýnýp Cihangir’in o sokaðýna alýþmaya çalýþtýðýmýz günlerden biriydi. Dar ve dip dibe eski Rum evleri sokaða tarihten kalmýþ görüntüsü çiziyordu.
Köþedeki bakkalý geçip eve varacaktým ki, bir kadýn sesi duydum. Baþýmý çevirdim ve sesin sahibine baktým. Karþý komþumuzdu. Arkamdan koþturduðu her halinden belli oluyordu. Bir eliyle göðsünün üzerinde diðer eli dizindeydi destek almak ister gibi. Soluk soluða kalmýþtý. Yutkunduktan sonra;

- “ Size yetiþemedim Pýnar haným. Çok hýzlý yürüyorsunuz. Koþturmak zorunda kaldým.” Dedi.
Hala sýk soluk alýyordu. Onun bu telaþlý hali beni eni konu meraklandýrmýþtý.
- “ Aysel haným, hayýrdýr!? Durun biraz nefes alýn. Týkanmýþsýnýz.”
O biraz yutkundu benim bu sözüm üzerine. Soluklarý normale dönünce kaldýðý yerden devam edeceðine hýkladý, pýkladý. Boþa koysan olmaz, doluya koysan almaz misaliydi þu an ki yaþadýðýmýz durum.
- “ Þeyy, nasýl anlatacaðýmý da bilemiyorum ama…”
Aslýnda biraz kýzmýþtým. Öfke de vardý elbet. Bunu ona yansýtmadan sabýrla bana anlatacaklarý dinlemeliydim. Onu cesaretlendirecek sözcüklerin birden fazla ihtimali aklýmdan gelip geçe dururken, merakýma “ dur!” demek o kadar kolay olmuyordu.
- “ Anlatmaya baþladýn bile Aysel haným. Bir de devamýný getirseniz sözün…”
Bu sözlerim ona cesaret vermiþti adeta.
- “ Kayýn valideniz ve çocuðunuz…”
Ay olacak þey miydi, þimdi bu? Ödüm aðzýma ekþi bir su salývermiþti. Aysel hanýmýn kollarýna asýlýp sarstým ince ve çelimsiz kýsa boylu kadýný.
- “ Aysel haným. Siz ne demek istiyorsunuz?. Kayýnvalideme ne olmuþ? Çocuðum dediniz…Oðluma ne oldu? Lütfen susmayýn!”
- “ Þeyy…Ben gerçi görmedim…Tam da bilmiyorum. Bana da görenler duyanlar söyledi. Az önce sizi görünce koþturdum. Kýrtasiyecideydim. Yün ve þiþ almak üzeredeydim ki, sizin geçtiðinizi gördüm…”
- “ Eee, Aysel haným, sizde çýkarýn artýk aðzýnýzdan þu baklayý caným!..”
Sesimin tonu yüksek çýkmýþ olmalý ki kadýn asýl söylemek istediðini bir solukta söyledi.
- “ Oðlunuz sokaðýmýzda park halinde bulunan araçlarýn tekerlerini kibrit çöpü sokarak hepsini söndürmüþ. Araç sahipleri karakola gidip þikayette bulunmuþlar. Kayýnvalideniz ve oðlunuzu polisler karakola götürdü.”
Haydiii, olacak iþ mi þimdi? Akþam akþam iþ dönüþü moral indi sýfýra. Kötü haber tez ulaþýrmýþ. Karþý komþum yüzüme yerleþen ifadeyi kollamakta. Ona teþekkür edip, adýmlarýmý geldiðim yöne yönelttim…
Beyoðlu Emniyet Müdürlüðü’ne vardýðýmda alacakaranlýk ve sis çökmüþtü. Giriþteki memura kimliðimi verip, asýl konuyu açýp içeri girdim. Beni baþ komiserin odasýna gönderdiler. Asansör arýzalýydý. Ýki kat mý, üç kat mý çýktým heyecandan anlamadým. Komiserin odasýna vardýðýmda, kapýyý nasýl çalacaðýmý önce kestiremedim. Kapý baklava þekillerinden yapýlmýþ deri kaplamadan yapýlmýþtý. Duraksadým öylece kapý önünde. Çalmadan girsem, saygýsýzlýðýn daniskasý olacaktý. Ama nasýl çalacaktým? Bir kapý kolu ve birde deriden nakýþ, karþýmda öylece durmakta…
Bu düþünceler ve birde afacan oðluma kýzmalarýmla öylece dura koyulan ben, kurtuluþu çaycýda buldum. Yuvarlak alüminyumdan aský ve üzerinde bir gazoz iki çay vardý. Açtý kapýyý bende ardýndan süzüldüm içeri. Aa, o ne!
Gözlerime inanamýyorum. Oðlum komiserin masasýna oturmuþtu. Baþýnda komiserin þapkasý, üzerinde üç yýldýzlý ceketi. Koltukta küçük bir komiser oturmakta þimdi. Þimdi anlaþýldý, o gazozu isteyen kiþinin kim olduðu.
Efendim, daha fazla uzatmadan bende baklayý çýkartayým dilimin altýndan. Oðlumun ifadesi alýnýnca verdiði yanýta bayýlan güler ve ayýlýr, vallahi!..
” Ne yapayým polis amca? Onlarýn arabasý vardý, benim oynadýðým parkým yoktu. Bisikletimi nerede süreyim? Oynadýðým yerde o arabalar vardý. Bende kýzdým, yaptým iþte…”
Bizim afacanýn bu durumu baþ komisere intikal etmiþ. Yýllarýn deneyimini ve baþarýsýný her iki omzunda taþýyan polis þefi; omuzlarýna boþa mý üç yýldýz nakþetmiþ. Konuyu ele alýp, “Ee, çocuk aklý…” demiþ ve kayýnvalidemin yaþlý ve kalp hastasý olduðunu anlamýþ, inisiyatifi de elden býrakmamýþ. Çaycýya bir çay sipariþi daha verilmiþti. Hadiseyi kýsaca bana anlatan kayýnvalidem ise, nasýl fenalaþtýðýný dinlerken…Aðlasam mý, gülsem mi misali, suskun kaldým öylece…
Yataðýma uzandýðýmda þehir dýþýndan gelen eþime bu konuyu nasýl anlatacaðýmý düþüne durdum.
Sahi ben bu yazýyý nerden esinlendim ya?..Hah, anýmsadým!
“Çýkar aðzýndan baklayý!..”
Hikaye yazacaktým, aklýma takýlana bakýn hele…

“ Zamanýnda çok küfürbaz bir adam yaþarmýþ. Sonunda kendine yakýþtýrýlan küfürbazlýk ününe dayanamaz duruma gelmiþ. Soluðu bir bilgenin yanýnda almýþ, ondan akýl danýþmýþ.

- “Her kýzdýðým konu karþýsýnda küfretmek huyumdan kurtulmak istiyorum” demiþ.
Adamýn içtenliðini görünce bilge ona yardýmcý olmaya karar vermiþ. Bakkaldan bir avuç bakla tanesi getirtmiþ ve bunlarý küfürbazlýktan kurtulmak isteyen adamýn avucunun içine koydu.

- “Þimdi bu bakla tanelerini al, birini dilinin altýna, ötekilerini cebine koy. Konuþmak istediðin zaman bakla diline takýlacak, sen de küfürden kurtulma isteðini anýmsayýp o anda söyleyeceðin küfürden vazgeçeceksin. Bakla aðzýnda ýslanýp da erimeye baþlayacak olursa cebinden yeni bir bakla çýkarýrsýn, dilinin altýna onu yerleþtirirsin.”

Adamcaðýz bilgenin dediðini yapmýþ. Bu ara da bilgenin yanýndan da ayrýlmamaya çalýþýyormuþ. Yaðmurlu bir günde birlikte bir sokaktan geçerlerken bir evin penceresi hýzla açýlmýþ ve genç bir kýz baþýný uzatmýþ, seslenmiþ:

- “Bilge efendi, biraz durur musun?”demiþ ve pencereyi kapatmýþ.
Bilge söyleneni yapmýþ ama sicim gibi yaðan yaðmur altýnda iliklerine deðin ýslanmýþ. Sýðýnacak bir saçak altý da yoktur. Üstelik niçin durdurulduðunu henüz bilmemektedir ve kýz da pencereden kaybolmuþtur. Bir ara evin kapýsýna varýp kýzýn ne istediðini sormak geçmiþ içinden fakat tam kapýya yöneleceði sýrada kýz tekrar pencerede görünmüþ ve ayný isteðini yinelemiþ:

- “Bilge efendi, lütfen birkaç dakika daha bekler misiniz...”

Bilge içinden öfkelenmiþ ama kýzýn isteðini de yerine getirmiþ. Fakat yanýndaki eski küfürbaz adam, kendini zor tutuyormuþ. Bu arada yaðmurun þiddeti gittikçe artýyor, bilge de, adam da, výcýk výcýk ýslanýyorlarmýþ.

Bir süre sonra pencere açýlmýþ ve kýz yine seslenmiþ

- “Gidebilirsiniz artýk!..” demiþ.

Bilge bu durumu çok merak etmiþ ve sormuþ:

- “Ýyi de evladým bir þey yoksa bu yaðmurun altýnda bizi niçin beklettin?”

Penceredeki kýz, bu soruyu pek umursamamýþ:

- “Efendim, sizi elbette bir nedeni olmadan bekletmiþ deðilim” demiþ ve bekletme nedenini þöyle açýklamýþ:

- “Tavuklarýmýzý kuluçkaya yatýrýyorduk. Yumurtalarý tavuðun altýna koyarken bir kavuklunun tepesine bakýlýrsa piliçler de tepeli olur, horoz çýkarmýþ. Annem sizi sokaktan geçerken görünce hemen yumurtalarý kuluçkaya koydu ve yumurtalarý tavuðun altýna yerleþtirene deðin sizin pencerenin önünden ayrýlmamanýzý istedi.”

Saygýsýzlýðýn böylesi karþýsýnda bilgenin de tepesinin tasý atmýþ. Yanýndaki eski küfürbaza dönmüþ ve þöyle demiþ:

- “Hak ettiler bu ana kýz. Çýkar aðzýndan baklayý!..’"

Yüzünüzden saðlýklý gülüþler, yüreðinizden sevgi eksik olmasýn…

Emine Piþiren/Edremit-Akçay/2008