Sevdiðim bir düþünür ve yazarýn kitabýmý okurken gözüme takýlan bir özdeyiþ beni uzunca düþündürmüþtü.

“Acýlarda bir pozitif enerji gizli…”

Bu sözlerin yazarý ünlü Alman düþünürü, þair ve yazar olan Johann Wolfgang von Goethe’dir.
Evet, þayet yaþasaydý düþünür, aklýmý alabora eden bir alay soruyu ona sormak isterdim.

Ayrýlýklarda insana bir acý vermez mi? Hem de, nasýl verir… Seven ve bir þekilde ayrý düþmüþ iki sevgiliyi bir düþünün… Sevdiðinden ayrý olanýn çektiði o biber gibi içi yakan acý ölümden beter deði midir? Ya ona kavuþamadan kaybetmek? Bir daha hiç görememek? Neden acýda pozitif bir enerji gizlidir?” sorusunu çok düþündüm… Ýki olasýlýklý düþüncem daha baskýn çýktý.

Bir; þair ve yazar en üretken olduðu anlar “acý” çektiði anlardýr. Öyle deðil mi? Ýçinde hüzün ve hasret çöreklenmiþ dizeler ve sözcükleri edebiyat dünyasýna yansýtmýyor muyuz?

Sezen Aksu, Orhan Gencebay, Müslüm Gürses, Kayahan ve daha birçok besteci ve þarkýcý içine “acý” katmamýþlar mý?
Özlediðim ve sevdiðim “öksüz çocuklarýn babasý” adýný verdiðim bir yazarýmýz var. Sivas katliamlarýndan bir mucize olarak kurtulan Aziz Nesin ise bakýn nasýl acýnýn duvarýný aþmaya çalýþmýþ, bir þiirinde;

“…Kendisi çatlamadan
Topraðý çatlatamaz tohum
Asmýþým sinirini mutsuzluðun
Ayrýmsayamýyorum bile öyle mutsuzum
Acýsýný artýk duyamýyorum
Ki kendim öyle bir acý olmuþum
Nasýl görmezse göz kendini
Kendimi arýyor bulamýyorum…”

Hiç unutmam, bir zamanlar “love Story” filmini izlemiþtim. Sinema çýkýþýnda hala aðlamaktaydým. Filmin konusu çok hüzünlüydü. Lösemi (-kan kanseri-) hastalýðýna yakalanan bir kadýn ve acýlý aþk hikâyesi.

Ya o halk konserlerinde arabeskin babalarý eline mikrofonu alýnca, bazý seyirciler ellerinde jiletlerle, vücutlarýný çizip “kan içinde” býrakmalarýna ne denir? Ýçlerinde var olan “Acýyý” dýþa yansýtmalarý deðil midir?

Birde biz hanýmlarýn mutfakta duyumsadýðýmýz farklý bir acý türü vardýr. Hani soðan ayýklarken; acýsý gözlerimizi yaþartýyor ve gözyaþlarýmýzý pýnarlarýnda zapt etmek oldukça zor deðil mi? Ama yine de katlanýr ve her seferinde yaþarýz o yana yana hoþ acýya…

Her ne kadar da “acý” da olsa acýdan zevk aldýðýmýzýn en baþlýca örneði yiyeceklerimizdir. Çið köfte “acýsýz” olmaz deriz. Mezelerde o “acýlý ezme” sofralarýmýzýn baþ tacýdýr. Hele “acýlý” kebaplar yok mu? Ýnsanýn aklýna gelince iþtahý artýyor.

Muhabbet kuþlarý çiftleþsin diye “acý” biber yedirilir. Tavuklar kuluçkaya yatsýn diye yemlerine “acý” katarlar.
Bu konuda benim anýmsadýðým örnekler bunlardýr.

Ýþte acýlar bizi üretken kýlýyor ve daha da dinç tutuyor.

Ýkinci düþünceme sanýrým sizde de bolca örnekler olacaktýr.

Ýki; olumsuz anlarda insan bir çýkýþ kapýsý arar ve bu arada yeni keþifler ve dostluklar kazanýmý olur…

Sevdiðimizden ayrýlýnca hele, baþlarýz kederle içe kapanmaya. Bu bir yalnýzlýk âlemidir. Bir alkol olur. Bir seyahat olur. Veya bir terapiste baþvurulur. Ve tesadüfler benzer sorunlar yaþayan insanlarla eþ uyum dertleþme baþlar. Duygudaþ oluruz, yeni dostluklarýn ve arkadaþlýklarýn baþlangýçlarý olur, bu acýlar…

Veya ev sahibi “ya çýk, ya da kirayý arttýr!” sözleri bizi “bir ev” satýn almaya kadar götürür. Patrona kýzýp kendi iþimizi kurarýz. Kýsacasý “minareyi çalan kýlýfýný hazýrlarmýþ.”

“…Acýlarda pozitif bir enerji gizlidir!”

Sözlerini söyleyen düþünüre katýldýðým oluyor. Hele onu destekleyen sevdiðim düþünür Montaigne’de katýlýnca fazla detaya da inmemek gerek.

“…Acýlardan da zevk alýrýz!”

Yüzünüzden saðlýklý gülüþler, yüreðinizden sevgi eksik olmasýn…


Emine Piþiren/Edremit Olay Gazetesi/2008