Ayrılık Çeşme Sokağının bitimindeki suyu akmayan çeşmenin başına oturup şarap içmeye başlamıştık. Yoğun ve yoğun olduğu kadar da yorucu bir sevdanın anaforuna kaptırmıştın da kendini ki sen sevmeden duramazdın, bir türlü herhangi bir çıkış yolu bulamamanın bezginliğiyle, varsın bu anaforda boğuluyum anasını satayım umarsızlığı arasında rüzgara tutulmuş cılız bir yaprak gibi salınıp duruyordun.
Gözlerinde yıllar önce terkedilmiş bir viranenin ıssızlığı, sesinde her an kırılmaya hazır kristal vazoların utangaçlığı vardı.Bugün gibi aklımda, altı şişe Dimitra Kopula almıştık da geldiğimiz noktada biz şarabı değil şarap bizi içmeye başlamıştı. “Tıpkı” deyip devam etmiştin “Tolstoy’un karısına söylediği gibi, hep küçük kıvılcımlardan ibaret oldu onun sevgisi, biriktirip de o kıvılcımları koca bir yangın çıkarmayı başaramadı, elbette bütün kabahat onu değil , ben de en az onun kadar suçluyum be Caliban, okkalı bir körük yapıp sevdamı harlandıramadım için için kan ağlayan o güzelim ateşi,sadece ısıtabildik birbirimizin yüreğini alev alev yakamadık be dostum. O, kendini anlatabilmek için gösterdiği yoğun çabanın çok az bir kısmını beni anlayabilmek için gösterebilse idi eğer kendisini anlatmasına gerek bile kalmayacaktı. Ya da ben onu anlamak adına kendimi,bütün günahlarımla ve sevaplarımla anlatmaktan vazgeçmeseydim, belki de içine hüzün çöreklenmiş böyle bir sevda, geri dönüşü olmayan böyle bir ayrılık ve anımsadıkça insanın içini acıtan böyle bir kırgınlık hiç olmayacaktı.”
Sarhoşluğun da verdiği duygusallıkla, gözlerinden dökülen iki damla gözyaşını gömleğinin yenine silerken “Göz yaşları Caliban, göz yaşları ele verir bir insanı ve ağlamasını bilmeyen kişi kadın ya da erkek olsun insanlığı eksiktir bencileyin” mi demiştin ne.
Sen sevgili Prospero sen, ağlamasını da yakıştırırdın kendine gülmesini de, sen aziz dostum sen, Yaşamayı da yakıştırdın kendine ölmeyi de.