Sonbaharýn baðrýnda sakladýðý bir ilkbahar gününü yaþýyorum. Parmak uçlarýmda uzanýyorum kapý koluna. Ayakkabýlarýmý baðlamadan atýveriyorum kendimi dýþarý. Kýpýr kýpýr bir sevinç ve yetiþmem gereken yarým býraktýðým bir oyun var içimde. Havasýný soluduðum o sokak arasýnda, yere çizdiðim çizgiler ve kuytu köþe duvar deliklerine sakladýðým taþlarýmý yutmamýþ henüz zaman. ''Saðým solum sobe'' sesleri var havada yankýlanan, geçici küslükler, tatlý hüzünlü bakýþlar ve dört yaný sarmalayan mutluluk. Çocuk kalmak güzel. Mutluluk çok yalýn, mutluluk çok gerçek. Zaman yalan.
Sonbaharýn vermede çok cömert davrandýðý bir sonbahar günü yaþanan. Açmam gereken bir kapý, baðcýðý olmayan ayakkabýlar ve dýþarý çýkmadan önce bakmam gereken aynayla yüzleþmem var þimdi. Dudaðýmdaki ruj, yüzümdeki aðýr ifade,baðcýksýz ayakkabýlarým ve artýk açmam için parmak uçlarýma yüklenmemi gerektirmeyecek mesafede bir kapý kolu var karþýmda bana büyüdüðümü söyleyen. Mutluluk karmaþýk, mutluluk birazcýk sahte. Zamansa doðru.