‘En büyük baþarýlarý elde edenler, büyük baþarýsýzlýklar karþýsýnda tekrar çaba harcayanlardýr.’ (Oruç Baba’dan Aforimalar-31)Baþarýnýn göreceli olduðu yerdeyim. Baþarýyý ‘baþarý’ kýlan þeyin ne olduðunu düþünüyorum derin derin. Geçen gün öðrenciler izin istediler Felsefe yazýlýsýna çalýþmak için. Kolay kolay izin vermem , dersim çok kýymetlidir benim. Ama sýkýntýlýyým; hem de ‘Felsefe’ diyince þöyle bir durdum. Deðerli Felsefe öðretmenimiz küçük küçük notlar aldýrmýþ öðrencilere. ‘Bir þartla !’ dedim. ‘Elinizdeki notlardan birini bana verirseniz ve birlikte çalýþýrsak , olur.’

Allak bulaðým zaten…Yaram büyük…Nedenler ve niçinlerde gezinip durmaktayým. Mutlak doðruyu arýyorum. Neden-sonuç ilþkisi kurup Determinizmin sokaklarýnda geziniyorum. ‘Geist’ sözcüðü taklýyor gözüme, Hegel’den bahsederken. Ýyiden karýþýyor kafam.’ Sürekli; bilgi ýþýða, bilgisizlik ise karanlýða benzetilmiþtir. Tabii bu ýþýðýn istenilen, karanlýðýn ise istenilmeyen olarak algýlanmasýna yol açmýþtýr. Ben burada karanlýða karþý bir haksýzlýk yapýldýðýný düþünüyorum. Çünkü karanlýðýn o kadar güzel, mutluluk verici taraflarý var ki!..’ ( Oruç Baba’dan Aforizmalar-31) Yok! Böyle olmayacak, bu kez kendimle baþ baþa olmalýyým. Söylemlerin yetersiz olduðu bir derin bir girdaptayým. Eyleme dönüþtüremeyeceðim doðrularýn demir parmaklýklar ardýnda haksýz mahkumiyetini izlemek zorundayým…

Yine yazýsýnýn 31. Bölümünde: ‘ Çok konuþmak, çok bilmenin göstergesi deðildir. ‘ diyor Sayýn HÜSMÜLLÜ. Ben de böyle yapmalýyým. Sözcükler pranga mahkumu, lal olmak bu olsa gerek.. Sözün bittiði yerdeyim. Sitemin anlamsýz ve uçup gittiði mabetlerdeyim. Ýçe çekiliþlerde çözümsüzlüðüm . Dýþ dünyaya yabancý nöbetlerdeyim. Sancýlý bir bekleyiþ içindeyim.

Kahra açýk olmayý yakýþtýramadým kendime hiçbir zaman. Elbette her ‘þer’de ‘hayýr’ arayýþlarým gelip geçici olmasýndan yalancý dünyanýn. Kandýrmayý sevmem kendimi. Kabullenmeyi bilirim çözümsüzlüðü. Boynumu eðiþlerim bundandýr kadere. Ýsyaný sevmedim bunca zamandýr, bilirim isyan yorar insaný. Aklýný baþýndan alýr. Oysa hiç daðýtmadým kendimi, dellenmelerimde bile düþmedim mantýksýz çýrpýnýþlara. Olsa olsa… Ýyiden tükenmiþsem hýçkýra hýçkýra aðladým geçici bir süre.

Bu kez farklý, bu kez dondu kaným. Týkandý en can yaným. Adýný koyamadýðým bir duvar ördüm acýya. Dillendirebilmek için sözcük lazým. Tüm sözcükler küstüler sanki; kýrýlan yüreðe þifa verir mi bilmem; buzla ovulmuþ tenim, alçýda bir zamandýr beklentilerim …Umuda açýk olsa gam yemem. Deðiþmiyor insan, yalnýzca deðiþtiðini sanýyor. Hele insaný deðiþtirmek için boþa kürek…Boþuna dememiþ atalar: ‘Yedisinde neyse yetmiþinde de öyle..’ Boþuna kanýyor yürek…Boþuna çýrpýnýyor kanatlarým…

Ne kolay tuzla buz etmek her þeyi…Ne kolay hiçe saymak ardýnda býraktýklarýný..Sonra sorgulamak var her anýný. Bir gün …Bir gün mutlaka yerini bulur doðru ve yanlýþ.. Sonuçta göreceli kýlan insan, doðruyu ve yanlýþý…Diþimizle týrnaðýmýzla ekip büyümesini beklediðimiz tohumun yeryüzüne uzanmak yerine yer altýný tercih ediþiyle nasýl da yýkýlýyor insan. Nasýl da emek emek suladýðýnýz toprak içine çekiyor tüm umutlarýnýzý. Siz bile tanýyamýyorsunuz kendinizi. Zaman ne yaralar açar bilirim insanýn içinde. Kapanýr elbet, kabuk baðlar bir gün…Geriye dönüþü olmayan yanlýþýn yaþamýmýzda açtýðý handikaplar, belki de telafisi olmayan…

‘Bazý tartýþmalar, iki yüzünde de deri bulunmayan bir davulu çalmaya benzer. Yani birbirine çarpan tokmaklarýn çirkin sesinden baþka bir þey duyamazsýnýz.’(Oruç Baba’dan Aforizmalar- 16) Ne kadar doðru…Susup beklemeyi de bilmeli zaman zaman …



Devam edecek...