Kýþ yüzünü göstermeye baþladýðý bir zamanda
Soðuk bir kýþ gecesiydi
Kar tipiye dönüþmüþ göz gözü görmüyordu
Evlerin bacalarýndan mutluluk dumanlarý yükseliyordu
Gecenin karanlýðýnda yaðan kar
Uçuþan beyaz kelebekler gibiydi
Kar bütün saflýðýyla
Þehrin kötülüðünü örtmeye baþlamýþtý
Þehrin dar sokaklarýnda ilerlerken
Soðuk iliklerime kadar iþliyordu
Gecenin karanlýðý ve sessizliðinde
Gecenin gündüzden gebe kaldýðý
Yavrularý güneþi doðmasýný beklediði bir zamanda
Þehrin karanlýk köþelerinde hayata tutunmaya
Çalýþýrken gördüm onu
Üstündeki eski elbiseleri ve ayaðýnda yýrtýk ayakkabýlarýyla
Ýle soðuða direnen bir sokak çocuðuydu

Soðuk iyice þiddetini artýrmýþtý
Üþüyen küçük ellerini oðuþtururken
Kim bilir neler düþünüyordu
Kanadý kýrýk kuþ gibiydi
Uçmak istiyor uçamýyordu
Üþümüþ ellerinin kýzarýklýðýný görebiliyordum
Ne hayalleri vardý kim bilir
Bir kap sýcak yemek ve mutlu evdi belki de
Bilmiyordu ki þehir kurtlar sofrasýydý
Bozulmamýþ kiþiliði ve yalnýzlýðý
Kurtlar sofrasý için bulunmaz nimetti

Yetim bir ailenin sevgiden yoksun kalmýþ
Ana kucaðýnýn sýcaklýðýna babanýn yanaðýna hasret
Sokak çocuðuydu onu sokaklarda
Ürkek mahzun görürüz
Kim ister sokak çocuðu olmayý
Annesiz babasýz aç biçare sokaklarda kalmayý

Onu sokaklarýn tenha köþelerinde
Kimi zaman eski bir vagonda
Bazen virane barakalarda
bazen de köprü altlarýnda yaþarken görürüz
Kýzmayýn dýþlamayýn vardýr onunda derdi
Annesi babasý yanýnda
Okulu oyuncaðý bir tutam sevgisi
Olsun ister
Umut dolu hayallerin büyük insanlarýn
Evleriydi sokaklar
Gökyüzü damlarý yýldýzlar arkadaþlarý
Toprak yataðý yalnýzlýk yorganlarýydý
Çünkü onlar sokak çocuðuydu

Þenol Alçýnkaya