Üþüyorum, dýþarýda yalnýz üþüyorum.

Sen doðuyorsun birden bire gözlerimin önünde, yaðmur ile birlikte.
Tanrýnýn bana yolladýðý bir armaðan gibi, üþüyen yanlarým hayale dalýyor.
Yaklaþtýkça uzaklaþýyorsun.
Uzaklaþtýkça, þarkýlarýnla dokunuyorsun bedenime.
Sanki çýðlýklarýný bana duyurmak istercesine.
Kendi çýðlýklarýmý unutuyorum, gülümsemene susuyorum.
Sular içinde çýrpýnýrken yüreðimdeki kuraklýða dalýyorsun bir baþýna.
Rüzgar o kadar hafif ki, silinmiyor bile ayak izlerin inim inim kavrulan o kumlarda.
Her iz, yeni bir tohum filizlendiriyor.
Her gece o kurak topraklarý tavaf ediyorsun sen.
Sonra, koca arazideki tek güle eðilip fýsýldýyorsun ismini;
"Umut, Umut, Umut...."

Ýþte o zaman baþlýyor asýl hikaye...
Beynim, çare, kalbim, sen, dilim, kristal cam parçalarýna bulanýyor.
Kanýyorum, faili meçhul cinayetlere.
"Kusursuz" oluyorum, imkansýz oluyorum bir türlü sana doðamýyorum.
Adýný aþk koyduðum; saflýðýndaki dünyaya gözlerini açtýðýnda, ilk gördüðün ben olayým istiyorum.
Beynimi yiyen kurtçuklarý temizlemek isterken, kendimle yüzleþiyorum.
Her metrekaresi günahkar, her metrekaresi kaos olan fahiþe bedenimden, insan eli deðmemiþ aþklar/anlar kusuyorum.

Her aydýnlýkta yeni savaþlar baþlatýrken ben,
Sen kýzýyorsun o ezbere bildiðim, silüetini bile kýskandýðým yüze bakamadým diye.
Milletin yan yana oturduðu 'çekyat'a sýðdýramadýðý diyalektiði, üçer dakika arayla, üç duraða sýðdýrdýk.

Þimdi ise sana diyemem; bekle.
Þimdi ise, her kaçýþlarýmda olduðu gibi kaçmayacaðým gerçeklerden.
Biliyoruz ki olmuyor, aç susuz kalýnmýyor.
...Ve tüm hikaye yeniden baþlýyor....