Öyle bir sevgilisin ki,
Puslu kış akşamları gibi.
Loş sokak lambası ile boyanmış tenin.
Sessiz, huzurlu ve sakin.
Bir de bu yetmiyormuşcasına,
Öyle ki gözlerin,
Zifiri karanlık utanır kendinden,
Kör kuyu gibi, derin,
Düştükçe düşüyorum, dibine,
Sonu olmayan bir düşüş bu,
Düştükçe düşüyorum.
Bir ben ki ben,
Ben bile kendimi bilmiyorum.
Düştükçe düşüyorum.
Kırk yılda bir gibi değil,
Tüm güzelliklerin can bulduğu.
Binbir asrın bedeni gibisin,
Bundandır tüm düşmelerim, düştükçe sevmelerim.
Yeter mi seni anlatmaya kelimelerim?
Cümlelerim.
Yeter mi dünyada ki lügatların çeşit çeşit manaları?
O gözlere bakılarak yazılmış sanki,
Asrın masalları.
Gökte ki mavim, yerde ki yeşilim,
Özlediğim memleketim.
Hangi şehrin buruk şiirisin sen, oku oku bitmeyen,
Her bir uvzundan hayat akıyor,
Yıllanmış dertler hep yanı başında,
Tufan olsan aksan bana,
Başım üstünedir.
Derdin de, tasan da...
