Sýcak bir kýþ günüydü. Ani fren sonrasý dev bir homurtu tüm otobüsü baþtan sona turladý. Ýçinde dersine yetiþmeye çalýþan öðrencilerden sýkýntýdan patlayan ihtiyarlara, mesaisi yeni bitmiþ memurlardan hastaneden dönen hastalýklý insanlara kadar çeþit çeþit insan bilhassa burunlarýndan soluyarak içinde bulunduðumuz insan dolu fýrýný daha da bir harlýyorlardý. Hayatta kalma içgüdüsü doruktaydý. En ufak bir dalgýnlýkta yerle bir olacaðýný bilen bu insanlar vahþi bir kurt gibi tetikteydiler. Bendeniz Ýsmet ise bu kurtlar sofrasýnýn ortasýnda baþýmý cama dayamýþ ufak bir ritim tutturarak yolculuðumu yapýyordum. Bir gözüm uzun uzun uzaklara dalmýþken bir gözüm de camdan görüntüsü yansýyan kýzýn bacaklarýný kesiyordu. Yine de sýkýlýyordum. Özellikle de bu küçük mahþer meydanýnda. Önümde cama sýralanýp benim gibi uzaklara dalmýþ olan iþsizler mi dersin yoksa nefesinin tek damlasýný ziyan etmeden arkadaþýna bir þeyler anlatan kýza mý? Hepsi yaþadýðým azabý kat be kat artýrýyordu.
Yine küçük çaplý bir varoluþsal yýkýma uðrarken hemen yanýmda küçük çaplý bir kargaþa hissettim. Cama yapýþmýþ çýkmaya çalýþan bir yaban arýsýydý. Bilinçsizce çýrpýnýyordu. O da bu ortamdan bunalmýþ olmalýydý ki en öndeki diðerlerine göre nispeten kýsa bacaklarýyla kafasýný kurcalayýp duruyordu. Sýkýntýdan cebimdeki kalemi çýkardým. Küçük dostumu yavaþ yavaþ dürtüklemeye baþladým. Oksijenin azlýðý onun da kafasýna vurmuþ olmalý ki benimle baþ edemiyordu. Birkaç küçük oynaþtan sonra onu kalemimin ucunda tutmayý baþardým. Þöyle bir salladým. Yok daha o kadar ölmemiþti. Sýkýldým. Hiç eðlenceli deðildi. Son bir hamle yaptým ki ayarý biraz fazla kaçýrmýþ olacaðým küçük dostum tam da az önce dikizlediðim bacaklarýn üzerine kondu. Konmasýyla yaygaranýn kopmasý bir oldu. Kýz elektrik çarpmýþ gibi olduðu koltukta havalandý ve boðuluyormuþ gibi çýrpýnmaya baþladý.
Uçarken de çenesi düþük arkadaþýna dirseði geçirmiþ olacak ki arkadaþý da burnunu tutmaya baþladý.
Orta kýsýmda büyük bir kaos yaþanýyordu. Her þey çok hýzlý olmuþtu. Ýnsanlar olaydan habersiz ne olduðunu anlamaya çalýþýrken kýzlar salya sümük aðlýyor, ellerini yelpaze yapýp akmýþ suratlarýný serinletmeye çalýþýyorlardý. Ýlk baþlarda olayýn geliþimini þaþkýn bir þekilde izlerken sonradan suratýma ister istemez adi bir þýrýtýþ yerleþti. Baþtan sona sýkýntýyla geçen haftama böyle bir olay ilaç gibi gelmiþti. Ayrýca tüm bu kaosun biricik mimarý olduðum düþüncesi beni þeytaný bile kýskandýracak derecede bir kibre boðmuþtu.
Tam o anda teklif gelse küresel bir devrime bile öncülük edebilirdim.
Anýn tadýný çýkararak kulaklýklarýmý çýkarmýþ dünyayý özgürleþtirme hayallerime dalarken minicik yüreðimi
hoplatacak bir ses duydum:

"O yaptý."

Az önceki susmayan kýzdý. Bir yandan burnuna bir peçete tomarý bastýrýrken öbür yandan o uðursuz parmaðýný tam da bana doðru çevirmiþti.
Daha ne olduðunu anlayamadan üstüme belli belirsiz gölgeler düþmeye baþladý. Etrafým sarýlmýþtý. Tüm bu centilmenlere ne diyeceðim hakkýnda en ufak bir fikrim bile yoktu. Daha az önce tüm dünyada devrim ateþini yakacak olan ben þimdi kendine bile inanmayan bir kafirdim. Dilim beni yarý yolda býrakmýþ damaðýma varmýþtý. Tüm kaslarým grev çaðrýsý yapýyordu. Böbreklerimden yola çýkan adrenalin tüm bedenime yayýlmýþtý. Burnumun akýbetinin çenesi düþük kýz gibi olmasý yakýndý. Hemen bir þeyler düþünmezsem adým son dakika haberlerinde altyazý olarak geçecekti. Gözümde canlanmasý hiç de zor olmadý.

"Üniversite öðrencisi gündüz vakti otobüste bilinmeyen bir sebepten dolayý linç edildi."

Ýnsanlar ekran baþýnda umutlarýmdan, ideallerimden ve çok erken gittiðimden bahsedecekti. Bense o sýrada tek kiþilik bir kayýkta cehenneme doðru kürek çekiyor olacaktým. Hiçbir çýkýþ göremiyordum. Çaresiz bir halde tanrýya yalvarmaya baþladým. Firavunvari bir çaresizlikti ancak elimden baþka ne gelirdi ki. Kapana kýsýlmýþtým. Sonra birden kafamda küçük bir umut ýþýðý belirdi. Allah dualarýmý duymuþ olabilirdi. Bir hýþýmla çantamýn hiç kullanmadýðým ön fermuarýný açtým ve kullanmasý daha nasip olmayan dalýþ býçaðýmý çýkardým.

"Hieyyt" diyerek ileri doðru savurdum.

Gerçi uzun süreli suskunluðum sonucu biriken balgamdan dolayý sesim bir öküzün böðürtüsü gibi çýkmýþtý ama olsundu. Daha iyiydi. Az önce üzerime yürüyen cümle alem þimdi ateþi ilk defa gören yerliler gibi geriye sýçramýþtý. Vahþi ve þaþkýn gözlerle bana bakýyorlardý. Tüm bu yamyam sürüsüne bir nebze de olsa Avrupa emperyalizminin korkusunu hissttirmiþtim. Boðazýmý temizledim:

"Geri çekilin yoksa hepinizi ince ince doðrarým. Vallahi billahi ilk de olmazsýnýz. Þakam yok."

Sessizlik tüm otobüsü sarmýþtý. Herkes birbirinden bir þey beklermiþ gibi þaþkýn þakýn birbirlerine bakýyorlardý. Ben de daha ne diyeceðimi bilmiyordum. Bu halde yakýt bitene, kayýþ kopana, lastik patlayana kadar bekleyebilirdik. Grupta bir kýpýrtýlanma oldu. Ters koltukta oturmaktan tersi dönmüþ bir ihtiyar kabilenin lideri edasýyla kalabalýðýn arasýnda sýyrýlýp öne çýktý. Bir elinde mendil sallarken diðer eliyle de yakýn gözlüðünü uzakla deðiþtiriyordu. Bir anlýk boþluktan alev alev parlayan gözlerini gördüm. Ýçimden soðuk bir ürperti geçti. Gözlüðünü takýnca ise az önceki ton ton haline dönüverdi.

"Evladým sen misin bu þehrin eþkiyasý? Býrak o býçaðý birinin baþýna bir kaza gelmeden. Otur adam gibi konuþalým."

"Býrakmam" dedim. "Bu býçak benim buradan çýkýþ biletim. Bu olmasaydý hepiniz beni canlý canlý yiyecektiniz.Rahat býrakýn beni."

"Kaptan"diye baðýrdým. "Ýlk durakta indir beni." Göz daðý vermek istercesine kalabalýða doðru býçaðýmý salladým.

Ufak bir dalgalanma oldu.

"Uzatma. Kimseye bir þey olacaðý yok. Bir yanlýþ anlaþýlma olmuþ. Bu kadar kamera var þahit var. Ne yapacaðýz sana. Benim istediðim bir gerginlik olmasýn."

Çok tatlý konuþuyordu. Bir su perisi gibi beni suya doðru çekiyordu. Elim titremeye baþlamýþtý. O da bunu farketmiþ olacak ki:

"Hadi"dedi. "Müslüman müslümanla kavga etmez.Öpüþüp barýþalým kapansýn bu konu.Sen de ilk duraktan in git yoluna."

"Kaptan" diye baðýrdým sesim hafif titremeli. "Býrak beni"

Kaptan durmamaya yeminliymiþçesine sürüyordu. Beni duyduðundan bile emin deðildim. Sonra ihtiyarýn keskin sesi yankýlandý.

"Dur" dedi ve otobüs zýnk diye durdu.

Orta kapý akabindekileri süpürürcesine açýldý. Bu kadar çabuk insafa gelmesi beni de iþkillendirmedi deðildi. Ýnerken tedbiri elden býrakmamalýydým. Býçaðýmý salladým. Ýnsanlar dalgalanýrcasýna açýldýlar. Ne kadar sallasam da bir çemberin ortasýndaydým. Hamlelerim sadece ufak bir kýsmýn titreþmesine sebep oluyordu. Sonunda kapýya yaklaþtým. Neredeyse kurtulmuþtum. Ýnerken son bir defa ana avrat dümdüz girmesem içimde kalýrdý. Okuyacaðým küçük hatim için derin bir nefes almýþtým ki:

"Baaaas" diye bir haykýrýþ yankýlandý.

Otobüs ani bir kalkýþ yaptý ve tepetaklak dýþarý düþtüm. Toz toprak içinde kendime gelmeye çalýþýrken o nursuz gölge tekrardan güneþimi kapattý. Ayaklarýmdan tutarak beni otabüse kadar sürüklediler. Sonra beni bir patates çuvalýymýþçasýna içeri attýlar. Baþým düþmüþ yerde sadece bir çift deri potin görüyordum.

"Sen" dedim "þeytaný aleyhillanesin."

"Doðru bildin evlat. Ben de senin gibi sýradan bir otobüs yolculuðunun bu kadar sýradan geçeceðini tahmin etmemiþtim."

"Benimle takýlmak ister misin?" diye sordu.

Aðzýmda kalan son posta kaný da ayaklarýna tükürdüm. Cinni atalarýndan girip melek bacýlarýndan çýkan destan gibi bir küfür ettim. Kýkýr kýkýr güldü. "Doðrusu beni bu kadar þaþýrtacaðýný düþünmemiþtim. Cehennemde görüþürüz o zaman."

Atýn bunu emrini vermesiyle ayný deneyimi daha farklý bir yoldan deneyerek yere yapýþtým. Gözlerimi zar zor araladýðýmda otobüs uçuyordu.