''Bilir misin kalemin gücünü
Yazýnca dünyayý
Kýrýlýnca dünyasýný deðiþtirir insanýn.''

Abidin Güneyli


Kaç yaþýndan beri tanýyordum onu? Ýlk önce elime aldýðým zaman daha okula bile gitmiyordum sanýrým. Akþam babam eve getirmiþti, hem de çeþit çeþit renklerde... Kim bilir belki de o canlý renkler mi cezp etmiþti beni? Kýsa zamanda evi kâðýttan bir çöplüðe çevirmiþtim. Tabi bunun sonucunda anneden ve babadan bir dolu fýrça... Parlamýþtým bayaðý o fýrçalarýn sonunda...

Sonra, sonrasý ilkokul, yani mini mini birler, çalýþkan ikiler durumlarý sizin anlayacaðýnýz. Çiz babam çiz, önce eðri çizgiler, sonra dikine çizgiler ha bir de þu ön sýrada oturan benim sevdiðim Gamzeye kesik atan Gürsel'i de çizmem lazým.

Bir iki üç dört beþ, artý bir oldu mu altý. Yok yok bizim zamanýmýzda ilkokul altý sene deðildi öyle zannetmeyin sakýn. Ben çakmýþtým üçüncü sýnýfta o nedenle... Sonra ver elini Ortaokul. Bir heyecan bir heyecan bizde. Eee, ne de olsa çocukluktan çýkýyoruz yavaþ yavaþ. Yani dördüncü beþinci sýnýfa giden bebelerin aðabeyiyiz demektir bu da...

Yeni bir eve de taþýnmýþtýk o sene... O sene hem de neler olmadý neler. Ayný ortaokula gittiðimiz bir dolu kafa dengi arkadaþ ile de sýký fýký bir dostluk, birliktelik oluþturduk. Gýrgýr Dergisi peþine Fýrt Dergisi zamanýn siyasi þahsiyetleri ile epey dalga geçerler ve de yerden yere vururlardý... Kimse de kimseyi mahkemeye vermezdi, güler geçer en kötü Allah havale ederdi hem de beþ kuruþ havale ücreti ödemeden... Bizlerde týfýl týfýl bebeler olarak Gýrgýr dergisine kendi yazdýðýmýz fýkralarý gönderir, o zamanýn parasý ile yayýnlandýðý zaman elliþer lira telif ücreti, harçlýk alýrdýk... Ahhh! kalemim ah o günlerden yapýþmaya baþlamýþtý bileðimize...

Sonra liseye zýplamak kazasýz belasýz. Seksen öncesi kavgalý gürültülü günlerse de lakin Ahmet'de okumanýn adam olmanýn derdinde... Ýþte kalemimin þiir ile tanýþmasý da tam o lise yýllarýna denk gelir ki hemen de aklýma o þarký gelir peþinden Haluk Levent'in de söylediði ''Keþke seni tanýmamýþ keþke sevmemiþ olsaydým.'' diye de devam eder gider... Benim sevdiðim kýz þair olacak ben þiire ilgisiz kalacaðým öyle mi; mümkün deðil... Ve de kalmadým kalamadým þiire ilgisiz, kalemim de yüreðim de benim yanýmda yer alýnca, bana omuz verince, biz usul usul hem daha fazla okumaya hem de naçizane bir þeyler karalamaya baþladýk en kâðýtlýsý ve kalemlisinden...

Þimdi ona soracaðým kalemimde mutlaka hatýrlayacak...
- Çok kötü þeylerdi deðil mi kalemim ilk yazdýðým dizeler þiir adýna?
Kalem ne desin þimdi...
- Evet, evet o günlerde yazdýðýn þiirlerin ki hepsi benden geçmiþti birebir çok da okunasý kayda deðer þeyler deðildi... Ama ben yine de ileri de daha güzel dizeler yazabileceðini sanki tahmin de ediyordum...
- Sen de benden ümidi kesmemiþsin demek ki... Hatýrlar mýsýn lisenin son senelerinde bir öykü yarýþmasýna on beþ yirmi tane öykü göndermiþtim
- Ha, evet hatýrladým birçoðunu da beni elinden býrakýp daktilo ile yazmýþtýn da ben de sana gönül koyup küsmüþtüm neden benim ile beraber yazmadýn diye öyküleri...
- Ama biliyorsun ki öyle yazýlmasýný istemiþlerdi seçiciler kurulu yarýþma þartnamesi öyleydi. Evet, küsmüþtük ama sonrada kýsa sürede barýþtýk yine hem o zaman Ýnternet bilgisayarda yoktu hayatýmýzda deðil mi?
- Sonuçta gelince kötü oldun deðerlendirmeye almamýþlardý öykülerini...
- Çocukluk iþte çok saçma þeylerdi belki o zaman yazdýklarým. Sonradan ben de çok düzeysiz ve basit þeyler olduðunu fark etmiþtim... Baþýmýzda kavak yellerinin estiði zamanlardý...

Þiirin engin denizlerine bir daldýktan sonra artýk o denizden çýkmak da mümkün olmuyordu. Kimi sevda þiirleri, kimi toplumsal olaylarý irdeleyen elliye yakýn þiir yazmýþtým. Yine en büyük dostumdu kalemim... Hem de masamda çeþit çeþit dururdu hepsi de birbiri ile akraba bir dolu kalem. Basmalýsýndan tut da, tahta kurþun kalemler, tükenmez kalemler. Tabi yanýnda kalemtýraþ ve de silgilerde illa ki olacak...

Deðiþik deðiþik þairleri de kitaplarýný alýp okuyarak tanýmaya gayret ediyor, þiir ve edebi kültürümü artýrmaya çalýþýyordum... Her zaman savunduðum bir düþüncedir de zaten yirmi otuz tane belki kýrk tane deðiþik þiir okuyup az yazmalý... Tabi ki benim düþüncem... Ben öyle yapýyorum... Çok yazdým mý hem beynim, hem ruhum, hem de kalemim yoruluyor. Arada dinlendirmek de lazým kalemi...

Kalemim dalar lafa paldýr küldür...

- Evet, evet iyi oluyor hem kendini hem de beni dinlendirmen arada sýrada. Bizimki de can deðil mi yýllýk izin kullandýracaksýn bana zaman zaman yoksa zararý sana dokunur...
Haklýydý galiba...
- Doðru diyorsun sen tam benim kalemimsin zaten...
- E her þey karþýlýklý sen beni sevdin mi ben de seni üzmem... Yeter ki Ýlham beyler ile Esin hanýmlarda yardýmlarýný esirgemesinler senden...
- Esin hanýmlar ile Ýlham beylere de zaten müteþekkirim. Onlar bir geldiler ruhuma benliðime pir geldiler. Bak beþ altý senedir öykü ve deneme de yazýyorum. Fenada sayýlmaz yazdýklarým...
- Sen de kendini bu kadar beðenme hemen. Daha çok oku, daha çok araþtýr. Okuma ile yazmayý beraber götürmelisin biliyorsun, yoksa tökezlersin...
- Gerçekten haklýydý bu konuda kalemim. Bilek ve yüreði harmanlayýp içine biraz aþk, biraz vatan sevgisi, biraz tutku, biraz coþku, azýcýk sabýr kattýðýmýz zaman epey bir yol almamýzda kaçýnýlmaz olacaktý...

Epey zaman ilerlemiþti gece yarýsýna doðru...

- Hadi ben gidiyorum yatýp dinleneyim biraz sabah görüþürüz. Kafamda not defterine iþaretlediðim bir kaç konu, bir iki þiir var. Sabah bekletme fazla gel de çalýþalým bakalým. Yýllýk iznini de sonra ayarlarýz bayramda da yaparsýn ayrýca dört beþ gün izin. Ben de hem ruhumu hem bedenimi, hem de bileðimi dinlendiririm... Kal saðlýcakla... Kalemimmmm benimmm...