Ýstanbul’dayým. uzun bir zaman sonra geldim. 2 gün oldu geleli, ancak ruhum yetiþemedi ardýmdan henüz.

Bir þehri binlerce kez, binlerce farklý güne doðdukça yeniden yazabilirsiniz. Birçok kez anlattým Ýstanbul’u.

Yeniden gözlemleyerek, içerleyerek.
Bazý þehirlerin ruhu vardýr, konuþur ses verir inceden. Bazen dinler , bazen de dinletir kendini.
Yýllar önce öðrenmiþtim ki nereye gidersen git, ne kadar kaçarsan kaç her yere kendini götürür insan.

Hani þiirdeki gibi.
‘Ben hep kendime çýkan bir yokuþtum.’ diyen.

Bu sefer ben bile kendimi taþýyamadým, bundan dinlemekle meþgul Ýstanbul beni. Boþuna aramayýn.
Bizim meslekte hep karþýlaþýlan bir soru vardýr. Dayanamaz ayný soruyu sorar danýþanlarým veya tanýþtýðým kiþiler. “Siz bu kadar insaný dinliyorsunuz peki siz kime anlatýyorsunuz sýkýntýlarýnýzý?”. Cevabý bu yazýda verilmiþ olsun. Önemli olan paylaþmak.

Konuþmak denizle, kuþlarla. Çünkü bazý anlarda en yakýnýnýzda olmasýný istediðiniz kiþiler olmaz yanýnýzda. Olduklarýndaysa yetersizdir sözleri. Bazen bir parça kopar içinizden, bazen sonu belirsiz hikâyelere kapýlýrsýnýz.
Sonra bir haber gelir kulaðýnýza. Kalýrsýnýz öylece.

Kayýplar kazançlar, gidenler yeni doðanlar. Hepsi iç içe sarmýþ çevremizi. Komik bir kozmopolit birleþim bu hayat. Kafa yormamak ve olaný kabullenmek lazým bazen.
Ancak iþ acýya geldiði zaman, yok oluþa geldiði, kayýplara geldiði zaman duruyor tüm hikâyeler. Bütün kavgalarýn, beklentilerin sessizliðe gömüldüðü, gündelik sýkýntýlarýn havada asýldýðý anlardýr, acýlar.

Hiçbir þey hayatta kalmanýn karþýsýnda daha deðerli deðildir.

Elinizde kalan tek þey çaresizliktir. Yaþayanlar bilirler. Sadece onlar.

Kayýplar bazen bir ölüm, bazen bir terk ediþ, bazen yollarýn dönüþü olmayan bir ayrýma girmesi gibi girer hayatýnýza. Üçünü ayný anda yaþarsanýz kaçmak istersiniz, benim gibi. Kafanýz durur.
Beynimizdeki endorfin hormonu vücudun her tür acýya karþý direncini arttýrmak için vardýr. Yaradanýn büyüklüðü yine hayran olunacak þekilde ortaya çýkar. Kendinden gelecek her acýya karþý, yine kendi yarattýðý bedenin içerisinden yardým eder size. Hani kötü bir haber geldiðinde, bir ayrýlýk anýnda, zor sahnelerinde hayatýn; kafamýz þöyle bir bulanýklaþýr. Anlamayýz, mantýðýmýz reddeder, her þey durdu deriz. Endorfindir nedeni. Bir süreliðine korumaya alýr beynimizi, bedenimizi. Yavaþ yavaþ kabulleniriz gerçeði.
Benim de endorfinler hazýrlýksýz yakalandý galiba. Yetiþemediler.
Sonrasý adrenalin yükseltilmesi ihtiyacý, yani “kaç, kurtul” hormonlarý devreye girer ve finalde kaçýþ yapýlýr.
Geldiðimden beri havadayým hala. Suyun üstünden o eski vapurlarla geçmek, aþina olduðun sokaklara, kafelere gitmek biraz adapte etse de halen kendimi buraya taþýmanýn aðýrlýðý var üstümde.

Ýstanbul da haklý. Malzeme uzun. Arayý açmýþýz diye küskün.
Nazlý bir kadýn gibi istendiðini bilen, isteyen ama yok diyen. Sabýrla kazanmak lazýmdýr onu yeniden.
Acýlar mesafelerle deðiþmiyor. Hayatýnýza ne kadar çok þey alýrsanýz o kadar acýyorsunuz. Acýyý ne kadar sahiplenirseniz o kadar sizin oluyor.
Çemberin içinde tutmak veya dýþarýya atmak, duygularýnýzý baskýlamak elinizdedir. Üzülmek istemiyorsanýz atarsýnýz kendinizi taca. Ýstediðiniz anda izole edebilir, yok sayabilir, kaybý normallikle mantýða bürüyebilirsiniz.

Çemberin içerisinde kalmak da elinizdedir.

Takdir-i ilahidir her þey, bilirsiniz. Bu fikre sýðýnmak istersiniz.

Sýðmazsýnýz.