Her gün bir yazý yazmalýyým.

Aralýksýz, bir gün atlamadan, her gün.Düþüncem bu.

Ne yazacaðým peki?Her gün konu bulmak kolay mýdýr?

Hadi konu bulduk ve yazdýk.Ya okuyacak okuyucuyu

nerden bulup buluþturacaðýz?

Olsun.

Mesele deðil benim için.

Ev ahalisini toplarým yazý bitince, onlara okurum ben de.

Bazen cebren dinletirim,bazense rüþvet vererek

dinletirim.

Küçük oðlan, bir orta boy hoby’ye tav olur.

Büyük olana ise Fenerli bir hediye gerek, onu razý

etmek beni zorlar..

Kýza ise, bilgisayar açma sözü verdik mi diyeceði

kalmaz.

Geriye kaldý bizim haným?

O benim hem sadýk yarim, hem de sadýk okuyucum.

Onun bu okuma eylemine engel çýkaracaðý aklýmýn

ucundan geçmez.

Baktým olmadý,okuyucu sayým yeterli deðil,beni tatmin

etmiyor.Komþularý toplarým ben de.Lafý döndürüp

dolaþtýrýr yazýlarýma getiririm,fýrsatýný bulunca

okuyuveririm.Bir daha ev ziyaretine gelirler mi orasý

þimdilik meçhul ya..

Bir düþüncem daha var okuyucu sayýmý artýrmak için.

Hiç kaçmaya çalýþmayýn sevgili öðrencilerim, sizi

kurban seçmek zorundayým.

Yazýlarýmý ister istemez gönüllü okuyacaksýnýz.

Yoksa sözlüler de…

Yoksa yazýlýlar da…

Karar sizin tabii, ben zorlamak istemem sizi.

Okuyucu kazanmak için sürrealist baþka düþüncelere

de sahibim elbette.

Onlardan gelecekte bahsedeceðim.

Bu tedbirlerimin bir iþe yarayýp yaramadýðýný test

etmeliyim önce.

Ek tedbirler sonra…