Doğar doğmaz ağlamışız,sebepsiz yere...Bir sebep bulmuşuz sonra,biberondaki süt sıcak diye ağlamışız,sonra soğuk diye...Annemizi yanımızda hissetmediğimizde ağlamışız.Acıkmış ağlamışız,uyanmış ağlamışız işte!
Sonraları, sokakta oynarken düştük diye ağlamışız, bakıp bakıp kanayan dizlerimize.Hatayla komşunun camını kırınca da öyle,top patladı diye en sevdiğimz arkadaşımızla kavga edince de...Bir gece karanlıktan korkmuş,yanızlıktan ağlamışız.Okula başlamışız,ödevimizi yapmamışız,öğretmen kızmış,biz ağlamışız.
"Erkekler ağlamaz" demişler,utanmış gizlice ağlamışız.Kızlara ağlamak serbest,ağladıkça ağlamışız!Hasta olup yataklara düşünce,doktora gitmemek için ağlamışız.Doktora gitmişiz,iğne yapmış,ağlamışız.Hep bulmuşuz ağlanacak bir şeyler.
Büyümüşüz sonra,olur olmaz şeylere ağlamamayı öğrenmişiz güya!Yağmur yağmış,hüzünlenip ağlamışız.Sevipte sevilmeyince, acı çekip ağlamışız. Hedefler koymuşuz kendimize!Hedefimize ulaşamamış,üzülmüş ağlamışız.Hedefimize ulaşınca,sevinçten ağlamışız.Bazen dostlar üzülmüş,birlikte ağlamışız.Bir film izlemişiz acıklı,oturmuş ağlamışız!Gidenler olmuş...Kabullenemeyip ağlamışız.Kabullenmişiz sonra,özleyip ağlamışız.
Ağlamışız da ağlamışız işte yıllar yılı...Şimdi, sormak lazım bir bilene! Biz mi acılara çok dayanıksızmışız,gözyaşlarımız mı akmaya çok müsaitmiş, yoksa, hayat mı çok hainmiş?! Masum bir bebeği bile ağlatan hayat hain değilde, biz mi sulugözmüşüz hiç yoktan?
Biz miymişiz ağlayan, hayat mıymış ağlatan?!?!?!
Betül Yiğin
