ALLAH’A ISMARLADIK HAYATI
Söküp atıyorum şiirleri kirlenmiş sayfalarımdan,
Deviriyorum kitapları, dolapları…
Batta’ niye’ leri yırtıyorum, acılarımı örtmüyorlar…
Y’ astığım’ ı, kokumu bıraktığım yastığımı fırlatıyorum…
Her başımı koyduğumda hatırlatmasın seni…
Tırnak içinde yazılmış k’ eli’ meleri tırnaklarımdan siliyorum…
Dudaklarımdaki yaralar anlatıyor ne kadar yalnız olduğumu…
Bir yatağın gıcırtısındaki acı esir ediyor yüzüme bakan donmuş gözleri…
Seri katil gibi öldürüyorum her s’ ani’ yede bir ben’ i…
Artık dokunduğun her yerim gün’ ah’ lı bir sevdaya tutsak…
Bedenim ruhuma dar, ceketim ağır omuzlarıma…
Hiçbir askılığa sığmayan hayaller var…
Yokluğunla öyle bir sevişiyorum ki sevgili; resmen küfrediyorum aşka…
İsmimi yazamıyorum hiçbir yere,
Adımdan utanıyorum ve yüzümden…
Aynam yok, buruşturulup atılmış kâğıtlar dolu odamda…
Tırnaklarımı yiyorum hep,
Tırnak içine yazamadığım hayallerime açım yani…
Söyleyin;
Yavaş vursun artık,
Allah’a ısmarladık hayatı…
] ] ]
KİTAP İZLERİ
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu
Peyami Safa
Acının ve Istırabın Edebiyatı Peyami Safa'nın "Dokuzuncu Har-iciye Koğuşu", hastalığın pençesindeki insan ruhunun zamana meydan okuyan bir keşfi olmaya devam ediyor. Edebiyatın en temel işlevlerinden
İncelemeyi Oku
