Bin bir ak çarşafa sarmaladılar geceyi.
Gündüz diye haram kılındı uyku gözlerimize.
Sonra bohçalar yaptık anne,
Dertlerimizi sarıp sana getirmek için.
Çünkü en iyi sen anlardın.
Sen olsaydın,
Gün pencerelere başka vururdu.
Hayata daha sıkı tutunurduk anne.
Kalabalıkta başımız daha dik dururdu.
İnsan büyüdükçe akıllanıyor anne.
Savrulan takvimlerin kendinden bir şeyler götürdüğünü,
İnsan büyüdükçe anlıyor.
Öpüp koklayabilseydin anne,
Günahsız dünyaya geldiğimiz ilk gün gibi.
Ortasında olsak da bu koşuşturmacanın,
Hatırlıyoruz ninnini kulaklarımızda
Daha dün gibi.
Çocuk olmak,
Belki de yirmisinde her gencin aklından geçti anne.
Saati kaç paradır çocuk olmanın?
Borsa cambazlarının hangi biri
Kendi çocukluğunu satın alabilir ki anne.
Seni ve senli günleri özlemek,
Belkide bütün bunlar,
Adam olmaya giden yolda bir dönemeçti anne.
Hayat, maziye giden yolların başına
Açılmaz bir kapı gibi koymuş zamanı
Üst üste kilitler vurmuş, paslı kilitler.
Hangi imkan senli günleri geri getirebilir ki.
Tüm geriye dönüşler çıkmaz sokak anne.
Ne yana dönsek sana varıyoruz.
