Deniz Feneri

Mum eriyiği damladı,
Ruj lekeli bedenine iç gıcıklığıyla.
İzmarit ihtiras dumanı tohumca saldırdı.
Ilıklığından faydalanırken dudakların.
Dalgaları mavi yatağında kayalıkla sevişiyor,
Denizin ihtirasla.
Birde şehvet kokusunda yosun salgıladı ki,
Sert bedenine kayaların.
Ay utancından gecede saklandı,
Tek şahit denizin açık feneri.
Devşirme yalnızlıkların akostik sevişmelerini,
Aydınlatan.
Rüzgar süpürdü geceden yıldız çocuklarını,
Dolunayın.
İniltilerine kadına hasret aç korsanlar,
Toplandı.
Organlarına tutunup haz yaşadılar,
Dev ekran yazlık sinemamsı gibi.
Oynaşmalarından aşk üçgeni girdapları sel bastı.
Bermuda bile şaştı.
Ve kasıklarından sancıları def ederek boranca,
Patladı kayalıklar.
Asi denizin afişte patiskalarına,
Kan yerine beyaz köpüklü tohumlar atıldı.
Dinginliğine serilip yayıldı uykulara ,
Sevişmeden arta kalan dokunuş hazlarında.
Ve fener sessizce söndürdü ışıklarını,
Aşkın büyüsünü bozmadan.
İRFAN KARABULUT
ClassicsaiR