Egosunu Yenmiş Devler Gözlerim
Tahvil oldu şimdi her şey paraya,
Şanlı millet döndü bahtı karaya,
Çare arayan yok azan yaraya.
Nerde, konuşan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiş, devler gözlerim...
Borçlar biriktirdik, üç beş kuşağa,
Avuç açar olduk, dünkü uşağa,
Harami, eşkiya şehirde ağa.
Nerde, duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaşar illerim...
Milletim füguran, namert toyunda,
Vatanım arena, kalleş oyunda,
Batarız batının dümen suyunda.
Nerde, konuşan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiş, devler özlerim...
Batı hayalinin, peşinde koş koş,
Ne ağızda diş var, ne omuzda baş,
Ne talibe iş var, ne sofrada aş.
Nerde, duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaşar illerim...
Karınca çalışır, fare yer âlâ,
Zehiri kırk yıldır katanlar bala,
Kurtarıcı gibi, sunulur hâlâ.
Nerde, konuşan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiş, devler gözlerim...
Bize dayatanlar, sanıyor âmâ,
Reva gördükleri, ne dostluk ama
Kimi yerde dolgu, kiminde yama.
Nerde, duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaşar illerim...
Her lider katılır, kutsal koroya,
Bir alsalar sanki, şu Avrupa’ya,
Başımız erecek, yıldıza, aya!
Nerde, konuşan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiş, devler özlerim...
Tutarsız hesaplar hep kaba, saba,
Çatışmayla, ettik yılları heba,
Kanımız, canımız üstüne caba.
Nerde, duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaşar illerim...
Kimisi masada, kimi kasada,
İdare onlarda, yetki yasada,
Göz boyama oldu, kuru tasada.
Nerde, konuşan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiş, devler gözlerim...
Sade suya, ekmek tirit düşünde,
Gidende, gelende mahir işinde;
Arpalıklar açık, açlar peşinde.
Nerde, duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaşar illerim...
Özcan İşler
] ] ]
