Bahara cemre düştü, nasibime kor ateş,
Aşikârdı kelâmım, hepsi ayrı isyandı,
Hicret eden duygular, en son talandan çıkmış,
Aşkın kül mevsiminde, her yaşanan nisyandı,
Rü’yet-i cemâline, meftunken iki gözüm,
Ansızın içre dolan, bir şüpheli iz’ândı,
Ceyş-ü hurûşta iken, yürek pınar misalî,
Ellerime dokunan, insafsız su-i zanndı,
Mazisi yara almış, buruk bir hatırayım,
Resmin diğer yarısı, malum şöhret ve şândı,
Elvedâyı haykıran, o matemli gecede,
Dudağında son sözü, bittiğine nişandı,
Üşütürken yüreği, buz gibi kelimeler,
Şu solan kırmızı gül, bir zamanlar açandı,
Telâfisi olmayan, depremden arda kalan,
Üzerime çöken hal, mazîde başka candı.
İntizar sabır üzre, bir bûse duasında,
Çûn hane-i kârımda, o ne lezzetli nandı,
İhsânı kâbus gibi, çökerken gece mîsâl,
Muzdarip yüreğimde, gerçek aşkla sınandı,
Ebabil sözlerini, yağdırırken üstüme,
Kalbi kıracak sözüm, bir cevabım var sandı,
O’nun hatırasını, gözyaşımla sarardım,
Revâ görmedi ama, zâhir O bir insandı,
Akşamın mumlu vakti, hüsranım olsa da O,
Tuğba-i Cennet gibi, seher vaktinde tandı,
Esrarına gizine, aşkla yandığım güzel,
Şu kalp denen mekânda, huzur ile yatandı,
Varlığın îdamesi, O’nunla bağlı gibi,
En ücra zerresinde, ab-ı hayattı kandı,
Gurbetin uzletinde, şu gönül ateşini,
Üşüyen bedenimi, alev alev yakandı,
Lâkin nefis arzusu, “Ben” diye haykırınca,
Yüreğimde açan gül, boynunu büküp yandı,
Arzın sema hanında, çınlayan acı sesim,
Nur yüzlü sevgiliye, milyonlarca isyandı,
Deva olmaz bir aşkın, siyah gülü elimde,
Islak gözümde manâ, zaten ayân beyândı.
24.04.05 / Frankfurt
(Akrostiş)
Metin Eser
