en uzun gece
AHMET ALTAN
Bazen kendinizi kaptırırsınız okuduğunuz kitaptaki konulara sanki kendiniz yaşarmışcasına...
Ahmet Altanın yazdığı bu kitapta beni öyle sürükledi..o kadar etkilendim ki kitabın sonuna doğru başladım hüngür
hüngür ağlamaya ...
Aşk bu kadar acı verebilirmiydi insana.....ölmek ne kadar da yakınmış meğer her an ensemizde..
Güneydoğuda bulunmadım ama sanki oraya gitmiş gibi hissettim bu kitaptan sonra.
Kadın yaşantısı doğuda ne kadar farklı anlatılmış onların yerinde olmadığım için Allaha şükrettim gizliden gizliye..
ama çok üzüldüm, namus diye gencecik kızları çocukları daha doğrusu nasıl öldürebiliyorlar..nasıl işliyiyorlar bu cinayetleri
nasıl inançtır ki bu hayatla ölümü kendileri hazırlar gibi davranan canavar ruhlu insanlar var aramızda...
Belki yanımızda değiller ama aynı gökyüzünü paylaşıyoruz onlarla..
Utanıyorum kendi adıma elimden birşey gelmemesine...
Bu kadarmı güzel anlatılır insan ruhu.. (biraz abartı süslese bile)
Aldatmak ve sonrasındaki acının pişmanlıklarla yoğrulması karşısında aynı hataları hep tekrar etmek..
İnsan kaçamıyor kendinden ve sevgisinden ..Ben çok beğendim diyebilirim okuduğum kitabı. Okurken düşündüm bunu
yaşayanmı anlatmış yoksa yaşanılanmı paylaşılmış diye...
Hayat ne kadar kısa bunu bilmemek hayatı anlamsız ihanetleri o kadar çoğaltıyor ki..
Yalnızlık korkusu belki , beğenilmemek korkusu belki . Ancak özlemler sevgiyi yüreklendirip çoğaltıyor bazen hiç
ummadığımız hiç düşünmediğimizle bile hayal kurabiliyoruz . Beden ve ruh aynı aslında ikiside aynı şeyi istiyor
ama bunları aynı anda bulabilmek şansa kalmış...
Ne acılar var hayatta kendi acımızı bile unutturan..bir çocuk bir kuzucuk ne bilir ölümü...
h.deniz hatipoglu
2005
