Koştu; bağrında mis kokusu,
Son hançerin paslı yosunu
Dilsizlerin iğne oyası, göz nuru
Rengi tan gibi kızıla dönen beyaz poşu.
Dikildi; be hey(!) ayağının altında tozu
Toprak titredi, can eridi, bağ bozuldu
Kalmadı biçarelerin ne sözü, ne korkusu.
Aktı nehir, dondu şems, anebanlar uludu
O gün, Min tekrar vücut buldu.
