Hayat bazen zor bir oyun, bazen yorucu,bazen çok zorlayıcı ama her türlü zorluk,yorgunluğa rağmen bir çıkış yolu olan bir labirent gibi…
Hayat bazen karmaşık bir yap-boz gibi. Her ne kadar zorlayıcı olsa da, kartonun önündeki hazır kart varsa, bir yapılışı da var demektir ki o kağıt hep vardır.
Dayanmakta zorluk çektiğimiz, bazen sabredemeyip isyan bile ettiğimiz hayat aslında o kadar zor değil.Sonuçta hayat işte.bizim için işte.insanoğlu çok mu kolay sanki.isyana hakkı var sanki.binlerce insanı tanımaya razıyken insan,bir insana kendini bağlaya biliyorsa bu kadar kendini hayata da bağlaya bilir demektir.hayat bir tane insanlar milyonlarca…
Alışmak o kadar zor değil ama öyle bencil ki insan sadece kendi var sanki, sadece o, sadece onun duyguları, çokta önemliymiş sanki…
İsyan edenler aslında keyfi tam yerinde olup da canlarını sıkmaya yer arayanlar bence.
Dönüp baktınız mı hiç gerçekten acı çeken insanlara; bir gün yüzümüz güler umuduyla, hayata yaşadıkları için teşekkür eden insanlar onlar ve ellerini kocaman açıp, yırtık pırtık seccadenin üstünde, beklide buz gibi kaldırım taşları üzerinde; Allah’ım buna da şükür diye bilen insanlar.
İsyanı hak eden bunlar, isyan etmesi gereken bu insanlar.bu insanlar bu şekilde şükrede biliyorlarsa,bir saniye gülemiyorlarsa,bu insanlarla dalga geçip eğlenenler bir saniye gülmeyi hak etmezken ,muhteşemse hayatları, o zaman hayata bir kere olsun kafa tutmak yakışır ama, ne değişir ki hayat işte ne getirir bilinmez
