Beni bilmezsin...
Işıklar sönünce hep çocuk olurum
ve çocukluğumu üstlenir
bütün di'li geçmiş iyelik ekleri
çok ağlarım, çocuk olur ağlarım
sen bilmezsin...
Beni bilmezsin;
pes perde çıkar sesim
hiç bir saza uyduramam
sana hiç bir türkü okur,
hiç bir şiir yazarım
sen bilmezsin;
çocukluğumu büyütür ağlarım...
Beni bilmezsin
her gece tanıdık rüyalara sokulur
korkuyla çocukluğuma saklanırım
yalnızlığımdan utanırım...
ağlarım...
sen bilmezsin
şımarık saçlarındaki kızıla öykünen güneşin kıskançlığını
her sabah bindiğin maviyle geçtiğin caddelerde
gezdirdiğim yalnızlığımı
sen bilmezsin bu şehrin kalabalığının
aslında yalnızlığım olduğunu
ve maviyle geçtiğin caddeleri benim doldurduğumu
Bilmezsin her mevsimin seninle değiştiğini
ve her doğan güneşle
sana hiç bir türkü okuyup
hiç bir şiir yazdığımı...
beni bilmezsin
ve
A Ğ L A D I Ğ I M I...
