Derin bir nefes aliyor ardindan dumani serbest birakiyorum. Bari duman ozgur olsun. Kisitlanmadan, sorgulanmadan veya belli kaliplara sokulmadan rahatca havaya karisabilsin istiyorum. Devam ediyorum dusunmelere. Nedense ben hakliyim gibime geliyor. Zaten ayriliklarda herkes kendince haklidir ama bu sefer gercekten ben hakliyim. Belki de kendimce... Aman her neyse.
Goremedigim seyleri farkli bir gozle gorebilmek adina koyuyorum bir tane daha viski. Hissettigim sey mantik yerine nedense bosluk, intikam ve ofke oluyor. Kafam doluyken felsefe yapamiyorum ne yazik ki. Sadece gecenin korunde uykunu kacirmak, sana bagirmak ve elbette canini yakmak istiyorum. Bunlari yaptiktan sonraki adim geliyor aklima. Gozlerim doluyor iste. Kiyamiyorum iste sana. Hicbir zaman da kiyamadim ki. Duvar yazisi gibi olacak ama hicbir zaman sana olan sevgimi anlayamayacaksin gibime geliyor. Cunku sevgi senin dusundugun gibi basit bir sey degil. Sevgi de hayat gibi bireyseldir. Gelenek ve gorenek dinlemez. Kaldi ki hayat; sadece onumuze gelen sacma sapan secimleri secmek, onlari dinlemek olsaydi; farklilik, yenilik ve devrimler olmazdi. Iyi ki de olmuslar ama bizde olacak tek sey karanlik ve yanlis secim gibime geliyor su saatte.
Dusunceler aklimi rahatsiz ediyor, sigaramin tadi cirkinlesiyor, viski bardagi ise her seferinde biraktigim yerin aksine baska bir yerde olmayi basarabiliyor. Tekrar derin bir nefes alip ozgurlugune birakiyorum dumani. Bu kadar dusunce yeter. Baslamam lazim artik resimlerini silmeye. Bakiyorum... Gulusune, bana sarilisina, paylastigimiz onca guzel seylere. Bunlari nasil silebilirim ki? Hayir, tamam resimler silinir, cerceveler cope atilir ama bu yasananlar silinmez ki. Hepsini teker teker hatirliyorum iste. Alkol de bu anilari silmesi gerekirken daha da hatirlatiyor, daha cok canimi acitiyor ve beni duygusallastiriyor. Sanki ben viski icmiyorum da viski beni icerek dertleniyor. Bugun resimlerini silemeyecegim, bu kesinlesti.
Bir seyler paylasiyorsun, bir seylere emek veriyorsun ve aramalarina bile cevap vermeyerek bitiyor. Bu kadar kolay iste. Ask bir nevi kene sokmasi gibi. Hani otlar arasindan kenenin biri kim olduguna bakmadan cikip seni isiriyor ve oluyorsun ya... He iste ask ta oyle. Kiminle konustugunu unutup, agzindan bir seyler cikiyor ve tum hayat isigin aniden yok oluyor. Bu kadar kolay. Sacma ama kolay. Hatta cok cok sacma ama kolay.
Daha yazilabilir aslinda ama yorgunum. Ilk degilim, son degilim, asirlardir herkes bu kadar kolay olmamali diyor ama bitti mi de bitiyor iste. Fazla ustune dusmemek lazim sanki. Sadece aciyi kabullenmek ve onu kucaklamak lazim sanirim. Daha sonra Anka Kusu misali tekrar hayata goz kirpilabilir ya da kirpilamaz daha o asamada degilim. Sadece izlerini bir atsam simdilik yeter.
